“چیپس، غالبا همین که در خانه ی خانم ویکِت کنار بخاری می نشست به این فکر می افتاد که: احتمالا من تنها آدمی در جهان هستم که خاطره ای گنگ از وزربی پیر در ذهن دارد.... خاطره ای گنگ. آن روز تابستانی که پرتو آفتاب از غبار مملو در هوای اتاق کار آقای وزربی گذر می کرد تصویری بود که به کرّات در ذهن او ظاهر می شد.(( تو جوانی آقای چیپسینگ و بروکفیلد مدرسه ای کهنسال. جوانی و کهنسالی غالبا ترکیبی خوب می سازند. همه ی شور و شوقت را به بروکفیلد نثار کن، و بروکفیلد، در عوض، چیزی به تو خواهد داد. و اصلا اجازه نده کسی سر به سرت بگذارد.))”