“شاید فکر بی رحمانه ای باشد، اما گذرش را از ذهنم نمی توانم نادیده بگیرم، این که بیشتر آدم هایی که می شناسم تحمل یک آدم سرزنده را ندارند، کسی که سرزندگی اش به تو یادآوری کند که مرده ای یا در حال مردنی، همین که خیالشان راحت بشه از این که فلج یک گوشه ای افتاده ای، دیگر کاری به کارت ندارند، مثل قهرمان بوکسی که یک مشت خورده به گردنش و دیگر نمی تواند کسی را گوشه رینگ گیر بیندازد، فلج شده، حالا همه یک آخی کشیده می گویند و ته دلشان خیالشان راحت است که دوتا مشت زنده که کوبیده می شد به صورت روزگار فلج شده است”