“Από τις μέρες του Αδάμ και της Εύας, όταν ο ένας έγινε δύο, δεν μπόρεσε να ζήσει κανένας που δεν ήθελε να έρχεται στη θέση του πλησίον του και να αναγνωρίσει την αληθινή του κατάσταση προσπαθώντας να τη δει και με τα μάτια των άλλων. Η φαντασία και η τέχνη να μαντεύει κανείς τη συναισθηματική ζωή των άλλων, δηλαδή να τους συναισθάνεται, δεν είναι απλώς κάτι αξιέπαινο, καθόσον σπάζει το φράγμα του εγώ, αλλά είναι και ένα μέσον αυτοσυντήρησης.”