“...κι ένιωσε πως όλοι οι έρωτες είναι φτιαγμένοι από τον ίδιο πηλό, όλοι γιομάτοι απ'την ίδια ουσία, και η κάθε απώλεια φτιαγμένη απ΄τον ίδιο πόνο, κι ο πόνος μια φλέβα ορυκτού ρευστού απράλλαχτη μες στους αιώνες, κι ο κάθε άνθρωπος -από την κοιλιά της μάνας του ακόμα- ένα δοχείο προορισμένο απ' τον χούμο της υπόγειας αυτής φλέβας να ξεχειλίσει, και οι διαδρομές των δακρύων είναι χαραγμένες από πριν πάνω στα μάγουλα, και μπλέκονται με τις ζαρωματιές των χαμόγελων, προσμένοντας μόνο το παράγγελμα του καιρού που θα προστάξει <<γέλασε ή κλάψε>>.”