“...έπειτα στράφηκε στον νεκρό, που είχε πια σιγήσει, και για πρώτη του φορά σκέφτηκε πόσο ανήμποροι, πόσο αδύναμοι και πόσο μόνοι είναι οι νεκροί, μ'ολόκληρη την ύπαρξη τους να εξαρτάται πια από τη μνήμη αυτών που μένουν πίσω, τη μόνη κατοικία που τους απομένει, και σκέφτηκε ακόμα πως και οι ερωτευμένοι δεν διαφέρουνε πολύ απ' τους νεκρούς, όμοια ανήμποροι και αυτοί εξαρτούν την σωτηρία τους από τη σκέψη ενός πλάσματος άλλου, εκτεθειμένοι στην αδιαφορία, ανυπεράσπιστοι στα καπρίτσια του, αθωράκιστοι, παραδομένοι...”