“یا مردی داریم که کسی برای زندگی‌اش ارزش چندانی قائل نیست ولی او با غم و اندوه گذشته‌هارا به یاد می‌آورد، اگر نه گذشته‌های دور، دست‌کم خاطرات والدین خویش را، و چنان ایشان را از صمیم جان دوست می‌دارد که آرزو می‌کند ای کاش این نام از بین نرود و در تذکار حق‌شناسِ زندگان حفظ شود. شاید او تصور گنگی دارد از زیبایی لحظه‌هایی که خواهد توانست در آینده برای فرزندانش از خاطرات پدربزرگ‌شان بگوید که دیری است به سرای باقی رفته و بدین‌سان با تصویری چنین آرمانی که فقط به قلمرو تذکار تعلق دارد حصنی حصین برای زندگی ایشان بسازد و به یاری این تصور در ایشان میل به هرچیز شریف و عظیم برانگیزد؛ شاید با خود فکر می‌کند با این کار قادر خواهد بود بخشی از دینی را که احساس می‌کند والدین خودش به گردن او دارند ادا کند.”