“- Idź popatrzeć na róże. Pojmiesz że twoja Róża jest jedyna na świecie. Przyjdziesz pożegnać się ze mną, a ja dam ci w prezencie pewien sekret.
Mały Książę poszedł popatrzeć na róże.
- Nie przypominacie w ogóle mojej Róży. Jeszcze nie stałyście się niczym. Mój Lis był taki jak wy. Był sobie zwykłym lisem, podobnym do sądu tysięcy innych, ale zaprzyjaźniłem się z nim i teraz jest jedyny na świecie.
Bardzo zależało to róże.
- Jesteście piękne, lecz puste - dodał jeszcze. - Nie można dla was umrzeć. Oczywiście jakiś zwykły przechodzień mógłby pomyśleć, że moja Róża jest do was podobna. Ale jedynie od jest ważniejsza od was wszystkich, ponieważ to ją podlewałem. To ją właśnie włożyłem pod klosz. Ją ochraniałem parawanem. To dla niej zabijałem gąsienice (prócz dwóch czy trzech hodowanych na motyle). To jej narzekań i przechwałek słuchałem, a czasami milczałem w jej towarzystwie. Bo to moja Róża.
I powrócił do Lisa.
- Żegnaj - powiedział.
- Żegnaj - powiedział Lis. - Oto mój sekret. Jedynie sercem można wszystko jasno poznać. To co najważniejsze skrywa się przed wzrokiem.
- To co najważniejsze skrywa się przed wzrokiem - powtórzył Mały Książę z zamiarem zapamiętania.
- To czas, jaki poświęciłeś twojej Róży, czyni ją tak ważną.
- To czas, jaki poświęciłeś mojej Róży - powtórzył Mały Książę z zamiarem zapamiętania.”