“خودپرستی محدودیت و حصار است. عشق به غیر مطلقاً، این حصار را می شکند...
علاقه به خود که از آن به «حب ذات» تعبیر می شود، به غلط در انسان گذاشته نشده است تا لازم گردد از میان برداشته شود. اصلاح و تکمیل انسان بدین نیست که فرض شود یک سلسله امور زاید در وجودش تعبیه شده است و باید آن زایدها و مضرها معدوم گردد. به عبارت دیگر، اصلاح انسان در کاستی دادن به او نیست، در تکمیل و اضافه کردن به اوست.
مبارزه با خودپرستی، مبارزه با «محدودیت خود» است. این خود باید توسعه یابد تا همه انسانهای دیگر را بلکه همه حهان خلقت را دربرگیرد...
عشق، اوج علاقه و احساسات است. ولی نباید پنداشت که آنچه به این نام خوانده می شود یک نوع است، دو نوع کاملا متفاوت است...
انسان آنگاه که تحت تاثیر شهوات خویش است، از خود بیرون نرفته است؛ شخص یا شیء مورد علاقه را برای خودش می خواهد... اما انسان گاهی تحت تاثیر عواطف عالی انسانی خویش قرار می گیرد، محبوب و معشوق در نظرش احترام و عظمت پیدا می کند، سعادت او را می خواهد، آماده است خود را فدای خواسته های او بکند... ارادت و محبت به پاکان و مردان خدا از این مقوله است.”