“Ο αέρας είχε πέσει λίγο, κι επειδή ξεπρόβαλε ένα κομμάτι του έναστρου ουρανού, έκανα τη σκέψη πως, μια κι ο θάνατος ήταν η μόνη διέξοδος στη στύση μου, αν η Σιμόν κι εγώ σκοτωνόμασταν, τη θέση του σύμπαντος του δικού μας προσωπικού οράματος, που εμείς δεν μπορούσαμε να τ' αντέξουμε, θα την έπαιρναν αναγκαστικά τα καθαρά άστρα που δεν έχουν καμιά σχέση με τα εξωτερικά βλέμματα και που θα πραγματοποιούσαν εν ψυχρώ, χωρίς τις καθυστερήσεις και τις υπεκφυγές των ανθρώπων, αυτό που εμένα μου φαίνεται πως είναι η κατάληξη των σεξουαλικών μου καταχρήσεων, δηλαδή μια πυράκτωση γεωμετρική (που, εκτός των άλλων, είναι και σημείο σύμπτωσης της ζωής και του θανάτου, του είναι και του μηδενός) κι απόλυτα αστραποβόλα.”