“Αγαπημένο μου παιδί, τρύπησες τον φλοιό μου. Έφτασες στον πυρήνα μου. Σε εκείνη την πορφύρα που αναβοσβήνει εντός μου. Στους χρόνους και στις εποχές της ύπαρξής μου. Σε αγάπησα με όλους τους χειμώνες και τα καλοκαίρια μου. Με τις ζεστές λιακάδες και τις παγωμένες μου νύχτες. Με την φθινοπωρινή καρδιά μου, όταν της πέφτανε τα φύλλα και με τα βλεφαρίσματά της, όταν σκορπιόταν μανιασμένα στον αέρα. Τροπικοί πυρετοί και χιονισμένα σπίτια. Βλέπεις, εγώ, αγαπημένο μου παιδί, στα χάρισα όλα, όλους τους γαλήνιους και θυμωμένους εαυτούς μου, τους χαρούμενους και τους προδομένους. Από το βρέφος που κάποτε υπήρξα, μέχρι τα άσπρα μου μαλλιά. Τρύπησες τον χρόνο μου, έσπασες τα τσόφλια των γεγονότων που με καθόρισαν. Έφτασες στην πεμπτουσία μου.”