“وقتی من مردم، تومک، کمی گریه کن. اگر کار دیگری نمی‌توانی بکنی، اما لطفا نه به مدت طولانی. احتمالا گاه‌گاهی سر قبرم می‌آیی، پس یادت باشد که من آنجا نخواهم بود. اگر می‌خواهی مرا ببینی، لازم است که روی خود را برگردانی: ردیف درختان را به هنگام وزش باد تماشا خواهی کرد؛ چاله‌ی آبی را که پرنده‌ای کوچک از آن آب می‌خورد؛ سگ‌توله‌ای را که بازی می‌کند. من آنجا خواهم بود، تومک.”