“«میم» بیش از هر چیز تحمل این وانهادگی احمقانه را نداشت. نمی‌توانست باور کند دو انسان می‌توانند دور از هم در حالی که نگاه‌شان به همه‌چیز هست الا یک‌دیگر، ابراز عشق کنند. از دست دختر وراج کفرش در آمده بود. او می‌خواست کسی را در خانه، در کنار خود داشته باشد و حالا یک دختر احمق آن سوی خطوط دردسرساز نشسته بود و به هوای دل خود گل می‌گفت و گل می‌شنید. تحمل شنیدن صحبت‌های راننده‌اش را نداشت. حرف‌هایی که اغلب کپی بی‌قدوقواره‌ای بودند از چندتا کلمه تکراری که در طول سالیان سال عشق ورزیدن دیگر حسابی کهنه و نخ‌نما شده بودند.”