“تازه داشت پی می‌برد موهبتی به او عطا شده که نصف مردم این کره خاکی از آن بی‌بهره‌اند و هرگز طعمش را نمی‌چشند. آن نیمه دیگر هم اغلب چنان به این موهبت خو گرفته بودند که کمتر به آن فکر می‌کردند، جز در مواقعی محدود؛ آن‌گاه که به شکوه این بخشش می‌اندیشیدند و به ارزش خود پی می‌بردند.
جنسیتی که می‌توانست از خود منِ دیگری بیافریند و تکثیر شود. درست‌تر این بود که حتی در عمیق‌ترین لحظات یأس و نومیدی بشریت را، وجود بشری را لعن و نفرین نکند و موجودیتش را زیر سؤال نبرد. او معتقد بود همین که آدمی از هیچ به وجود بیاید، خود چیز ارزشمندی است. حالا این‌که این آدم هیتلر بشود یا مادر ترزا مهم نیست. مهم این است که از عدم پا به هستی نهاده است. هیچ‌چیز وحشتناک‌تر از این نیست که آدمی پی ببرد هرگز به وجود نیامده است و همواره در عدم زیسته است. هرچند چنین کشفی خود عدمی مطلق به شمار می‌رفت.”