“Σε ταφές και κηδείες ανέκαθεν έτρεχε. Περισσότερο από γάμους και βαφτίσια, οι πένθιμες καμπάνες την ξεσήκωναν, τα σκιερά βασίλεια του Άδη αντανακλούσαν μέσα της τα πέρατα του βίου. Βάθη ζωής απροσμέτρητα. Μια παθιασμένη συγκίνηση την πάλευε, την τρυγούσε, την έκανε κτήμα της. Της κόστιζε κιόλας όσο δεν λέγεται αυτό της μοίρας το γραμμένο, η υπέρτατη ταπείνωση. Κι έψελνε μεσ' το κεφαλάκι της ένα λογής ματαιότις ματαιοτήτων, που ήταν όμως - για δες - κι ευφορία για την ζώσα ψυχούλα της.”