“Και μετά στα σύρματα οι απλωμένες φανέλες του, τα μακριά σώβρακα, καθώς ο άνεμος τα χτυπούσε κατάλληλα τυλίγονταν στο πρόσωπό της και την έπνιγαν, την μούσκευαν, την φέρναν στην ανάγκη να μουγκρίσει, αλλά από μέσα της μονάχα. Και τα άφησε εκεί, όλη μέρα κι όλη νύχτα κι όλη την άλλη μέρα, με τον αέρα μισοστέγνωναν, ύστερα πάλι νότιζαν. Ήλιος δεν έβγαινε ούτε γι’ αστείο. Και το δεύτερο βράδυ, προς τα χαράματα δηλαδή, που η ανεμοταραχή δυνάμωσε κι άλλο και τα μαστίγωνε πια, τα ‘βαζε να δέρνονται μεταξύ τους και να βογκούν σα νοματαίοι, πήγε αυτή και τα απάλλαξε απ’ τα διπλά και τριπλά μανταλάκια τους. Τα είδε να πετάν από ‘δω κι από ‘κει, άσωτα χέρια και πόδια και λαιμοί, μέχρι που χάθηκαν τελείως. Και κατάλαβε τότε ότι τον είχε αγαπήσει πάρα πολύ και καθόλου.”