“خدای من، یک دقیقهٔ تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟
*
محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری
*
اما چگونه می‌توانی زندگی کنی و داستانی برای گفتن نداشته باشی؟”