“Ανεβάζει το στορ επιφυλακτικά. Σύννεφα μολυβένια και βαριά, σαν καπνός από σπίτι που καίγεται. Η πανσέληνος τρυπώνει ανάμεσα τους και βυθίζεται, στην καταπίνουν. Στη βάση του σβέρκου έχει αρχίσει ο πονοκέφαλος της έντασης, στο αυτί της ένα μακρινό, διαπεραστικό τραγούδι, σαν τους νυχτόβιους ήχους της άγριας φύσης σε δάσος του ισημερινού ή σαν το νύχι του Θεού στο τζάμι. Ο ήχος είναι συνεχής αλλά όχι σταθερός.. πάλλεται. Θαρρείς και κάτι – χορδή, καλώδιο – τεντώνεται στα όρια του. Κατεβάζει πάλι το στορ, πόντο πόντο, και με τον κάθε πόντο τα χρόνια γλιστρούν και φεύγουν, να τη στην κουζίνα στο Άλντερσοτ, είναι δώδεκα, δεκατριών χρονών, αλλά αν τη ρωτήσει κανείς, είναι δεκάξι, βέβαια.”