“(Στο Άντμιραλ Νράιβ:) Βέβαια, όλους αυτούς δεν μπορούσες να τους πεις άντρες, τουλάχιστον δεν είχαν σχέση με τους άντρες, όπως τους ήξερε η Κολέτ.. ήταν πειθήνιοι, κοντόχοντροι ευνούχοι, που στρατάριζαν ζαλωμένοι το βάρος της υποθήκης. Η Κολέτ τους αντιπαθούσε – συνολικά και απροκατάληπτα. Καμιά φορά στέκονταν στο παράθυρο της κρεβατοκάμαράς της την ώρα που οι άντρες ξεκινούσαν το πρωί για την δουλειά.. όλοι ανεξαιρέτως οδηγούσαν με απερίγραπτη προσοχή τα αυτοκίνητα με την τετράγωνη μουτσούνα στον λασπερό χωματόδρομο.. τους παρακολουθούσε και ευχόταν να πέσουν σε καραμπόλα στη Μ3 και ένας ένας να διπλώνουν νοικοκυρεμένα, θανάσιμα, στο πίσω μέρος του μπροστινού αυτοκινήτου. Να δει τις χήρες τους καθισμένες στον δρόμο να πασαλείβονται με λάσπη και να σκούζουν.”