“ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﺶ ﮐﺰ ﮐﺠﺎﺋﯽ
بگفت از دار ﻣﻠﮏ آﺷﻨﺎئی
ﺑﮕﻔﺖ آﻧﺠﺎ به ﺻﻨﻌﺖ در چه ﮐﻮﺷﻨﺪ
ﺑﮕﻔﺖ اﻧﺪه ﺧﺮﻧﺪ و ﺟﺎن ﻓﺮوﺷﻨﺪ
ﺑﮕﻔﺘﺎ ﺟﺎن ﻓﺮوﺷﯽ در ادب ﻧﯿﺴﺖ
بگفت از ﻋﺸﻘﺒﺎزان اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﮕﻔﺖ از دل ﺷﺪی ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺪﯾﻨﺴﺎن؟
ﺑﮕﻔﺖ از دل ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﺋﯽ ﻣﻦ از ﺟﺎن
ﺑﮕﻔﺘﺎ ﻋﺸﻖ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻮﻧﺴﺖ
ﺑﮕﻔﺖ از ﺟﺎن ﺷﯿﺮﯾﻨﻢ ﻓﺰوﻧﺴﺖ
ﺑﮕﻔﺘﺎ ھﺮ ﺷﺒﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﭼﻮ ﻣﮭﺘﺎب
ﺑﮕﻔﺖ آری ﭼﻮ ﺧﻮاب آﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاب
ﺑﮕﻔﺘﺎ دل ز ﻣﮭﺮش ﮐﯽ ﮐﻨﯽ ﭘﺎک
ﺑﮕﻔﺖ آﻧﮕﮫ که ﺑﺎﺷﻢ خفته در ﺧﺎک
بگفتا ﮔﺮ ﺧﺮاﻣﯽ در ﺳﺮاﯾﺶ
ﺑﮕﻔﺖ اﻧﺪازم اﯾﻦ ﺳﺮ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ
ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ ﮐﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ را رﯾﺶ
بگفت اﯾﻦ ﭼﺸﻢ دﯾﮕﺮ دارﻣﺶ ﭘﯿﺶ
ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ ﮐﺴﯿﺶ آرد ﻓﺮا ﭼﻨﮓ
ﺑﮕﻔﺖ آھﻦ ﺧﻮرد ور ﺧﻮد ﺑﻮد ﺳﻨﮓ
ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ ﻧﯿﺎﺑﯽ ﺳﻮی او راه
ﺑﮕﻔﺖ از دور ﺷﺎﯾﺪ دﯾﺪ در ﻣﺎه
بگفتا دوری از مه ﻧﯿﺴﺖ در ﺧﻮر
ﺑﮕﻔﺖ آشفته از مه دور ﺑﮭﺘﺮ
ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ ﺑﺨﻮاھﺪ ھﺮ چه داری
ﺑﮕﻔﺖ اﯾﻦ از ﺧﺪا ﺧﻮاھﻢ به زاری
ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ به ﺳﺮ ﯾﺎﺑﯿﺶ ﺧﻮﺷﻨﻮد
ﺑﮕﻔﺖ از ﮔﺮدن اﯾﻦ وام اﻓﮑﻨﻢ زود
ﺑﮕﻔﺘﺎ دوﺳﺘﯿﺶ از ﻃﺒﻊ ﺑﮕﺬار
ﺑﮕﻔﺖ از دوﺳﺘﺎن ﻧﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎر
ﺑﮕﻔﺖ آﺳﻮده ﺷﻮ کاین ﮐﺎر ﺧﺎﻣﺴﺖ
ﺑﮕﻔﺖ آﺳﻮدﮔﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺮام اﺳﺖ
ﺑﮕﻔﺘﺎ رو ﺻﺒﻮری ﮐﻦ درﯾﻦ درد
ﺑﮕﻔﺖ از ﺟﺎن ﺻﺒﻮری ﭼﻮن ﺗﻮان ﮐﺮد
ﺑﮕﻔﺖ از ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن ﮐﺲ ﺧﺠﻞ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﮕﻔﺖ اﯾﻦ دل ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮد، دل ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﮕﻔﺖ از ﻋﺸﻖ ﮐﺎرت ﺳﺨﺖ زار اﺳﺖ
ﺑﮕﻔﺖ از ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﭼﮑﺎر اﺳﺖ”