“شانازی بە تۆوە دەکەم، کە بەردەوام لە هەوڵی ئەوەدایت بەرەوپێشەوە بچیت، لەوەی کە کەسێکی میهرەبان بیت، سەرەڕای ئەوەی کە کەس ئەمە نابینێت.

شانازیت پێوەدەکەم کە بە بێ دەنگی و بێ ئەوەی کەس پێی بزانێ، برینەکانت دەشاریتەوە و چارەیان دەکەیت...

شانازیت پێوەدەکەم کە لە گەشەدان و فێرکردنی خۆتدا بەردەوامیت گەرچی خەڵکی ئەم گەشەکردنەی تۆ نابینن و هیچ بەلایانەوە گرنگ نیە..

شانازیت پێوە دەکەم کە نەوەستاویت سەرەڕای ئەوەی کە خەڵکی رێگریت لێ دەکەن، سەرەڕای ئەوەی کە کەس خۆشەویستی و ڕێزی نیشان نەداوی، سەرەڕای ئەوەی کە بریندارت دەکەن..

شانازیت پێوەدەکەم کە سەرەڕای ئەوەی لەم رێگەیەدا تەنهایت، بە تەنها دەجەنگیت و کەست لەلا نیە، کە کەس لە تەنیشتەوە ئەم بارە قورسەت لەگەڵ هەڵناگرێ، بەڵام هەر بەردەوامیت لە جەنگان ...

شانازیت پێوە دەکەم، هەر من نا، بەڵکو پێویستە خۆشت شانازی بە خۆتەوە بکەیت...”