“آخ که چه سعادتی بود بستن چشم‌ها، هرگونه احساسی را دربارۀ خود از دست دادن، در مغاک ژرفِ خواب فرو رفتن و سپس هنگام بیدار شدن، دوباره خود را آمادۀ از نو بافتن رشته‌های هستی خویش یافتن.”