“Εγώ είμαι ένα αλυσοδεμένο φάντασμα, γιε της Ιμάρ, ενώ εσύ είσαι ένας φευγαλέος ψίθυρος μιας εποχής που έχω ήδη ξεχάσει. Σε κοιτώ, σ’ ακούω, μα αυτό δεν σημαίνει πως ζούμε στο ίδιο παρόν, στον ίδιο χρόνο. Μια παροδική σκιά είσαι για μένα, Πρόμαχε… μια εφήμερη παρουσία που στο δικό μου αύριο δεν θα υπάρχει.”