“Κι ωστόσο, παρόλο που πίστευε ότι τα συναισθήματα του εξακολουθούσαν να είναι αμετάβλητα, η παράφορη εσωτερική ένταση που τα περιέβαλλε άρχισε σιγά σιγά να χαλαρώνει. Δεν είναι στον χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης να ζει μόνο με τις αναμνήσεις και, όπως τα φυτά και όπως κάθε δημιούργημα της φύσης χρειάζονται τη θρεπτική δύναμη της γης και φως από τον ουρανό, ώστε τα χρώματα τους να μην ξεθωριάσουν και τα πέταλα τους να μη μαραθούν και πέσουν, έτσι ακόμα και τα όνειρα, ακόμα και αυτά που μοιάζουν υπερφυσικά, χρειάζονται μια συγκεκριμένη ποσότητα τροφής από τις αισθήσεις, πρέπει να υποβοηθούνται τρυφερά και με εικόνες, διαφορετικά το αίμα τους αραιώνει και η λάμψη τους χάνεται.”