“همگان پیوسته گفتار و کردار خویش را نقض می‌کنند و همه‌چیز گنگ و مهمل است، اما هیچ‌چیز تکان‌دهنده نیست، زیرا همگان به همه‌چیز عادت کرده‌اند. این جهانی است که در آن خوب، بد، زیبا، زشت، حقیقت و فضیلت صرفاً موجودیتی محلی و محدود دارند. شمار کثیری از تجارب نو به آدمی عرضه می‌شود؛ ولی هر آن کس که بخواهد از آن‌ها بهره برد باید در زود راضی شدن دست آلکیبیادس را هم از پشت بسته باشد، باید بتواند به‌راحتی اصول عقاید خویش را همپای مخاطبانش عوض کند، و در هر گام روحیۀ خویش را با شرایط موجود وفق دهد. پس از اقامتی چند ماهه در این محیط، تازه دارم آن حالت مستی و گیجی را حس می‌کنم که این زندگی پرتنش و متلاطم آدمی را در آن غرق می‌کند. با این شمار کثیر اشیاء و موضوعاتی که از برابر چشمانم می‌گذرد، رفته‌رفته گیج و منگ می‌شوم. از میان این‌همه چیزهایی که برایم جذاب است، حتی یکی نیست که دلم را اسیر خود سازد، و با این حال مجموعۀ آن‌ها به روی هم احساساتم را چنان تحریک می‌کند که از یاد می‌برم چه هستم و به که تعلق دارم.”