“ـ بهتره آدم سگ شکاری یک سلطان باشه تا یک سلطان در بین شغال‌ها.
ـ چرا؟
ـ منظورت چیه، چرا؟ واضح نیست؟ زندگی چیه جز یک خیانت؟ ما در جوونی و با یک دنیا امید شروع می‌کنیم. افتاب عالیه و دنیا در انتظار ماست. اما هر سالی که می‌گذره به ما نشون می‌ده که چقدر کوچک هستیم و در مقابل عظمت و قدرت فصل‌ها، چه قدر بی‌اهمیت و خوار. بعد پیر می‌شیم. قدرت ما از بین می‌ره و دنیا به ریش ما می‌خنده. جوون‌ها ما رو مسخره می‌کنن. و می‌میریم. تنها. ناکام. اما بعضی وقتا... بعضی وقتا مردی به وجود میاد که دیگه بی‌اهمیت نیست. می‌تونه دنیا رو تغییر بده، قدرت فصل‌ها رو ازشون بگیره. اون آفتابه. خود خورشیده.”