“Κι όμως το μάτι αυτό, το υπεροπτικό καθώς όλων των Φράγκων, δεν μοιάζει με τ' άλλα που γνώρισε ίσαμε τώρα. Στο βουνίσιο πανδοχείο της Μεσαρέας μία φορά, τη νύχτα τούτη δεύτερη, του φάνηκε να ξανοίγει μέσα του, σ' απίθανο βάθος, μια άλλη σπίθα, απαλή κι αόριστη λάμψη από άγνωρο φως. Ήτανε μάτι ολοκάθαρο, μάτι φεγγερό, αλλά καθώς στο πιο διάφανο νερό δεν βλέπεις μονάχα τον ουρανό ν' αντικαθρεφτίζεται μα και τα είδωλα του βυθού να τρεμίζουν, έτσι και στο μάτι του άρχοντα Ιωάννη το κρύο φέγγος του κόσμου κρουσταλλιάζει ξένο σε πάνω σε πλάση υποβρύχια. Είναι μάτι ικανό να τρεμίσει από την υγρή λάμψη της συμπόνοιας, θα θολώσει με την άλαλη ρέμβη της τρυφερότητας, να χωνέψει σ' όνειρο βαθύ.”