“چون سر زلفش نکشم سر ز هوای رخ او
باش که صد صبح دمد زین شب امید مرا

پرتوِ بی‌پیرهن ام، جانِ رها-کرده-تن ام
تا نشوم سایه‌ی خود باز نبینید مرا”