“Οι γυναίκες των αρρώστων του άρπαζαν το χέρι και ούρλιαζαν:'Γιατρέ, σώστε τον!' Μα δεν ήταν εκεί για να σώζει ζωές, ήταν εκεί για να επιβάλλει την απομόνωση. Τι νόημα είχε το μίσος που διάβαζε τότε στα πρόσωπα; 'Δεν έχετε καρδιά', του είχαν πει μια μέρα. Κι όμως, είχε. Μόνο που του χρησίμευε για ν' αντέχει είκοσι ώρες τη μέρα να βλέπει ανθρώπους να πεθαίνουν ενώ ήταν πλασμένοι για να ζήσουν. Του χρησίμευε για να ξαναρχίζει κάθε μέρα.”