Πάλι καλά

Το μάζεμα της ελιάς μάς κρατάει όσο έχει φως στα χωράφια, στις ρεματιές, στα βουνά. Τρώμε σταυροπόδι στο χώμα το δημοκρατικό μας γεύμα, καμιά φάβα, κρεμμύδι, κουρμάδες που μαζεύουμε επί τόπου, ντομάτα από τον μπαξέ και παξιμάδι κρίθινο.

Ωραίες πάντοτε τούτες οι μέρες του φθινοπώρου.

Μόνον που πέφτουνε οι γερόντοι σαν τους πυροβολημένους ατομάχους από τα κλαριά και γεμίζουν τα νοσοκομεία σπασμένα κόκαλα και κεφάλια.

Έτσι την έπαθε και ο Γιώργης έναν καιρό, και φάνηκε μιαν πρωία κεφαλοδεμένος και καταματωμένος στο καφενείο.

Ίντα ήπαθες ρε Γιώ;

Εν τα μαθετε; Επήα κάτω αφ’ την ελιά.

Ε ρε καήρη ίντα σου μελε! Εχτύπησες καλά;

Άγιον είχα, μόνο σωπάτε, για σκέφτήτε να πήαινα με τα ποάρια, ήταν να μη μπορώ τώρα να κάμω τις δουλειές μου, πάλι καλά που επήα με το κεφάλι, ο Θεός ήβαλεν το χέρι του και με βόηθησεν!