Κανένας δεν σώθηκε…

Ξεκινήσαμε με ρυθμούς σιγανούς τη συλλογή του ελαιοκάρπου και φέτος.

Στο ένα χωράφι αντικρίσαμε το παρακάτω θέαμα.

Αλεπού σε αποσύνθεση. Σε στάση που μαρτυρά απρόσμενο θάνατο και σφαδαγμό από πόνο αφόρητο.

Το πιθανότερο από φόλα που έβαλε κάποιος τσοπάνης. Σκεφτείτε για μια στιγμή το άδικο του πράγματος. Αγρίμι στη γύρα της νύχτας για τροφή και επιβίωση, ζώο αθώο της ανθρώπινης ασυνειδότητας και ανηθικότητας, αφελές και απονήρευτο, όσο κι αν λέγεται παμπόνηρο σε ένα άλλο σύστημα όμως ηθικής και λογικής, βρίσκει κομμάτι κρέας, το παίρνει ολόχαρο, το τρώει λαίμαργα να χορτάσει την πείνα του ή το πηγαίνει στη φωλιά να ταϊσει τα μωρά του και πέφτει νεκρό με πόνους αφόρητους, σε μια στιγμή, σε μια ώρα κακιά, που βρέθηκε στο διάβα του ο ύπουλος άνθρωπος.

Ποτέ κανείς που έβαλε φόλα και σκότωσε ζωντανό τόσο ύπουλα, τόσο βίαια και τόσο επώδυνα, δεν σώθηκε ο ίδιος από τον πόνο, τον τρόμο και το άδικο που προκάλεσε…