Φίλοι της Λογοτεχνίας - Κριτική
«ΕΦΙΑΛΤΕΣ Ι – Συμβόλαιο Ψυχής», της Άρτεμης Βελούδου – Γράφει η Αργυρώ Χαρίτου
Όταν ακούμε τη λέξη «ΕΦΙΑΛΤΕΣ» αμέσως στο νου μας συμβαδίζει με κάτι το οποίο είναι κακό, από όλες τις απόψεις. Είτε ψυχικό. Είτε σωματικό. Είτε ονειρικό.
Γενικότερα, είμαι από τους ανθρώπους που έχουν δυνατή φαντασία. Ναι μεν, είναι καλό όταν σου περιγράφει κάποιος κάτι για να μπορείς να το φανταστείς, αλλά και όταν θες εσύ να περιγράψεις κάτι. Όμως στην περίπτωση του οποιουδήποτε Εφιάλτη είναι απλά κακό. Πολύ κακό.
Το βιβλίο «Εφιάλτες» μου το σύστησε μια φίλη την οποία εμπιστεύομαι. Για αυτό το λόγο, αν και από τον τίτλο φοβήθηκα ότι μπορεί να έχανα για μερικές μέρες τον ύπνο μου, ή να φοβόμουν να περπατήσω μέσα στο σπίτι μου αν αυτό ήταν σκοτεινό, το τόλμησα. Τελικά, είχε δίκιο ότι θα με συντάραζε συναισθηματικά και όχι, εξαιτίας των εφιαλτών.
Δεν έχασα τον ύπνο μου (πέραν από μια μέρα). Με καθήλωσε για πολλές ώρες. Είχα συνέχεια την επιθυμία ‘ακόμα μια σελίδα, ακόμα μια σελίδα, ακόμα μια σελίδα’. Ακόμα και όταν είχαμε διακοπή ρεύματος για αρκετές ώρες, διάβαζα το βιβλίο υπό το φως των κεριών, στη 1 το βράδυ, διότι μου είχαν μείνει μόνο 20 σελίδες και δεν μου επέτρεπε η αγωγή μου να το εγκαταλείψω, τώρα που ήταν έτοιμο να μου αποκαλύψει το τέλος του.
Το βιβλίο «Εφιάλτες» πραγματεύεται τη ζωή ενός πλούσιου αγοριού, το οποίο συμπεριφέρεται χωρίς να αναλογίζεται τη ζωή του, χωρίς να εκτιμάει τίποτα και να τα θεωρεί όλα δεδομένα. Χωρίς να νοιάζεται για τίποτα, επέλεξε τον εύκολο δρόμο για να ξεχάσει τα προβλήματα του. Ο Ρέιμοντ, που είναι και ο ήρωας μας, κατέληξε στο Ντάνγουϊτς, εκεί που κατοικούσαν οι παππούδες του, λόγω όλων των λανθασμένων επιλογών που είχε κάνει.
Το όλο ψυχολογικό προφίλ του Ρέιμοντ, αλλά και της οικογένειας του, παρουσιάστηκε, εκδηλώθηκε, εμφανίστηκε, μέσα από τα μάτια του. Η μεταμόρφωση του από ένα άτομο, εγωιστικό σε ανιδιοτελές, με προκάλεσε να πω πολλές φορές ‘μπράβο’ στη συγγραφέα για τον τρόπο που παρουσίασε το ταξίδι του και την μεταμόρφωση του. Ναι, πολλοί θα πούνε ότι το βιβλίο λέγεται «Εφιάλτες» και το μισό βιβλίο μιλάει, δείχνει, αποκαλύπτει τον ψυχικό θάνατο και την ψυχική ανάταση αυτού του αγοριού, αλλά και των γύρω του. Είναι όμως σημαντικό. Επιβάλλεται για το δεύτερο μέρος που στη ζωή του εμφανίζεται η Ονόρα.
Η Ονόρα είναι η κοπέλα που δουλεύει μαζί του στην πανσιόν. Η πανσιόν ανήκει στους παππούδες του. Όπως είναι λογικό, ο Ρέιμοντ προσπαθεί να δεχτεί τη νέα του ζωή. Όπως και τη νέα του δουλειά. Όταν συναντάει την Ονόρα, η πρώτη λέξη που εμφανίζεται στον εγκέφαλο, αλλά και στα χείλη του, είναι ΦΡΙΚΙΟ. Για μένα είναι μια άσχημη λέξη και με θύμωνε που την ανάφερε σε κάθε ευκαιρία.
Να, όμως, που τελικά η ζωή έχει ένα δικό της μοτίβο για να σου επιδεικνύει τη δύναμη της και καταλήγεις να τον ερωτευτείς, να τον αγαπήσεις, αλλά να φτάσεις το σημείο να δώσεις και τη ζωή σου για εκείνον.
Αχ, είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σας αποκαλύψω αλλά δεν μπορώ. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι από εδώ και πέρα ξεκινάνε οι ‘Εφιάλτες’. Είτε αυτοί είναι ονειρικοί, είτε είναι πραγματικοί, με σάρκα και οστά μπροστά τους.
Ο Ρέιμοντ μαζί με την Ονόρα μπλέκουν σε μια κατάσταση, φουτουριστική. Παλεύουν με πλάσματα από άλλες διαστάσεις ώσπου να εμφανιστεί μια γυναίκα, αν είναι γυναίκα βασικά, έτσι υποψιαζόμαστε, η οποία θα βοηθήσει το ζευγάρι μας να διώξει μακριά του αυτή την κατάρα που τους τυραννάει.
Δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα ούτε για την κατάρα, αλλά ούτε για το ποιές αποφάσεις έπρεπε να παρθούν για να μπορούν να τη σπάσουν. Μια κατάρα που υφίσταται εδώ και μερικούς αιώνες.
Αλλά μπορώ να πω ότι με έβαλε σε σκέψεις όπως, θα έδινες τη ζωή σου όντως για κάποιον που αγαπάς; Θα πολεμούσες πλάσματα άυλα, μόνο με τη δύναμη ενός φυλαχτού; Θα τρελαινόσουν; Θα μπορούσες να κοιμηθείς ήσυχα τα βράδια, όσο κουρασμένος και αν ήσουν και ας είχες στην αγκαλιά σου το άλλο σου μισό; Θα κλονιζόταν η σκέψη σου μήπως έχεις τρελαθεί;
Πολλές ερωτήσεις σου προκαλεί το βιβλίο. Γιατί μπορεί οι εφιάλτες να είναι των ηρώων μας όμως, μας βάζει στη θέση και μας να ζήσουμε τις αγωνίες τους, σαν να είναι δικές μας και αν θα μπορούσαμε να τις αντιμετωπίσουμε.
Υπήρξαν στιγμές που τρόμαξα, υπήρξαν στιγμές που θύμωσα, υπήρξαν στιγμές που έβρισα την συγγραφέα, γιατί ήθελα να κοιμηθώ αλλά λόγω των τεράστιων κεφαλαίων δεν μου το επέτρεπε. (Δεν επιτρέπεται να αφήνω κεφάλαιο στη μέση. Το θεωρώ ιεροσυλία!). Και το τέλος. Αχ, το τέλος…! Απλά έπεσα στο κρεβάτι με μια θλίψη στο πρόσωπο μου, προκαλώντας την ανησυχία του άντρα μου. Πληγώθηκα και ένιωσα τον πόνο των ηρώων μου.
Ένα μεγάλο μπράβο σε αυτό το νέο κορίτσι που η γραφή της είναι ώριμη. Χωρίς να σε κουράζει με περιττές περιγραφές. Με όχι, και τόσο συνηθισμένο λεξιλόγιο. Όχι, τρομακτικό. Αλλά έντονο, ώστε να σε τοποθετήσει στη θέση των ηρώων του.
Δε θέλω να σας κουράσω. Ελπίζω να σας μετέφερα έστω και λίγο τα συναισθήματα, τις σκέψεις που μου προκάλεσε αυτό το βιβλίο.
http://filoithslogotexnias.blogspot.g...
Εφιάλτες - Συμβόλαιο ψυχής
Όταν ακούμε τη λέξη «ΕΦΙΑΛΤΕΣ» αμέσως στο νου μας συμβαδίζει με κάτι το οποίο είναι κακό, από όλες τις απόψεις. Είτε ψυχικό. Είτε σωματικό. Είτε ονειρικό.
Γενικότερα, είμαι από τους ανθρώπους που έχουν δυνατή φαντασία. Ναι μεν, είναι καλό όταν σου περιγράφει κάποιος κάτι για να μπορείς να το φανταστείς, αλλά και όταν θες εσύ να περιγράψεις κάτι. Όμως στην περίπτωση του οποιουδήποτε Εφιάλτη είναι απλά κακό. Πολύ κακό.
Το βιβλίο «Εφιάλτες» μου το σύστησε μια φίλη την οποία εμπιστεύομαι. Για αυτό το λόγο, αν και από τον τίτλο φοβήθηκα ότι μπορεί να έχανα για μερικές μέρες τον ύπνο μου, ή να φοβόμουν να περπατήσω μέσα στο σπίτι μου αν αυτό ήταν σκοτεινό, το τόλμησα. Τελικά, είχε δίκιο ότι θα με συντάραζε συναισθηματικά και όχι, εξαιτίας των εφιαλτών.
Δεν έχασα τον ύπνο μου (πέραν από μια μέρα). Με καθήλωσε για πολλές ώρες. Είχα συνέχεια την επιθυμία ‘ακόμα μια σελίδα, ακόμα μια σελίδα, ακόμα μια σελίδα’. Ακόμα και όταν είχαμε διακοπή ρεύματος για αρκετές ώρες, διάβαζα το βιβλίο υπό το φως των κεριών, στη 1 το βράδυ, διότι μου είχαν μείνει μόνο 20 σελίδες και δεν μου επέτρεπε η αγωγή μου να το εγκαταλείψω, τώρα που ήταν έτοιμο να μου αποκαλύψει το τέλος του.
Το βιβλίο «Εφιάλτες» πραγματεύεται τη ζωή ενός πλούσιου αγοριού, το οποίο συμπεριφέρεται χωρίς να αναλογίζεται τη ζωή του, χωρίς να εκτιμάει τίποτα και να τα θεωρεί όλα δεδομένα. Χωρίς να νοιάζεται για τίποτα, επέλεξε τον εύκολο δρόμο για να ξεχάσει τα προβλήματα του. Ο Ρέιμοντ, που είναι και ο ήρωας μας, κατέληξε στο Ντάνγουϊτς, εκεί που κατοικούσαν οι παππούδες του, λόγω όλων των λανθασμένων επιλογών που είχε κάνει.
Το όλο ψυχολογικό προφίλ του Ρέιμοντ, αλλά και της οικογένειας του, παρουσιάστηκε, εκδηλώθηκε, εμφανίστηκε, μέσα από τα μάτια του. Η μεταμόρφωση του από ένα άτομο, εγωιστικό σε ανιδιοτελές, με προκάλεσε να πω πολλές φορές ‘μπράβο’ στη συγγραφέα για τον τρόπο που παρουσίασε το ταξίδι του και την μεταμόρφωση του. Ναι, πολλοί θα πούνε ότι το βιβλίο λέγεται «Εφιάλτες» και το μισό βιβλίο μιλάει, δείχνει, αποκαλύπτει τον ψυχικό θάνατο και την ψυχική ανάταση αυτού του αγοριού, αλλά και των γύρω του. Είναι όμως σημαντικό. Επιβάλλεται για το δεύτερο μέρος που στη ζωή του εμφανίζεται η Ονόρα.
Η Ονόρα είναι η κοπέλα που δουλεύει μαζί του στην πανσιόν. Η πανσιόν ανήκει στους παππούδες του. Όπως είναι λογικό, ο Ρέιμοντ προσπαθεί να δεχτεί τη νέα του ζωή. Όπως και τη νέα του δουλειά. Όταν συναντάει την Ονόρα, η πρώτη λέξη που εμφανίζεται στον εγκέφαλο, αλλά και στα χείλη του, είναι ΦΡΙΚΙΟ. Για μένα είναι μια άσχημη λέξη και με θύμωνε που την ανάφερε σε κάθε ευκαιρία.
Να, όμως, που τελικά η ζωή έχει ένα δικό της μοτίβο για να σου επιδεικνύει τη δύναμη της και καταλήγεις να τον ερωτευτείς, να τον αγαπήσεις, αλλά να φτάσεις το σημείο να δώσεις και τη ζωή σου για εκείνον.
Αχ, είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σας αποκαλύψω αλλά δεν μπορώ. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι από εδώ και πέρα ξεκινάνε οι ‘Εφιάλτες’. Είτε αυτοί είναι ονειρικοί, είτε είναι πραγματικοί, με σάρκα και οστά μπροστά τους.
Ο Ρέιμοντ μαζί με την Ονόρα μπλέκουν σε μια κατάσταση, φουτουριστική. Παλεύουν με πλάσματα από άλλες διαστάσεις ώσπου να εμφανιστεί μια γυναίκα, αν είναι γυναίκα βασικά, έτσι υποψιαζόμαστε, η οποία θα βοηθήσει το ζευγάρι μας να διώξει μακριά του αυτή την κατάρα που τους τυραννάει.
Δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα ούτε για την κατάρα, αλλά ούτε για το ποιές αποφάσεις έπρεπε να παρθούν για να μπορούν να τη σπάσουν. Μια κατάρα που υφίσταται εδώ και μερικούς αιώνες.
Αλλά μπορώ να πω ότι με έβαλε σε σκέψεις όπως, θα έδινες τη ζωή σου όντως για κάποιον που αγαπάς; Θα πολεμούσες πλάσματα άυλα, μόνο με τη δύναμη ενός φυλαχτού; Θα τρελαινόσουν; Θα μπορούσες να κοιμηθείς ήσυχα τα βράδια, όσο κουρασμένος και αν ήσουν και ας είχες στην αγκαλιά σου το άλλο σου μισό; Θα κλονιζόταν η σκέψη σου μήπως έχεις τρελαθεί;
Πολλές ερωτήσεις σου προκαλεί το βιβλίο. Γιατί μπορεί οι εφιάλτες να είναι των ηρώων μας όμως, μας βάζει στη θέση και μας να ζήσουμε τις αγωνίες τους, σαν να είναι δικές μας και αν θα μπορούσαμε να τις αντιμετωπίσουμε.
Υπήρξαν στιγμές που τρόμαξα, υπήρξαν στιγμές που θύμωσα, υπήρξαν στιγμές που έβρισα την συγγραφέα, γιατί ήθελα να κοιμηθώ αλλά λόγω των τεράστιων κεφαλαίων δεν μου το επέτρεπε. (Δεν επιτρέπεται να αφήνω κεφάλαιο στη μέση. Το θεωρώ ιεροσυλία!). Και το τέλος. Αχ, το τέλος…! Απλά έπεσα στο κρεβάτι με μια θλίψη στο πρόσωπο μου, προκαλώντας την ανησυχία του άντρα μου. Πληγώθηκα και ένιωσα τον πόνο των ηρώων μου.
Ένα μεγάλο μπράβο σε αυτό το νέο κορίτσι που η γραφή της είναι ώριμη. Χωρίς να σε κουράζει με περιττές περιγραφές. Με όχι, και τόσο συνηθισμένο λεξιλόγιο. Όχι, τρομακτικό. Αλλά έντονο, ώστε να σε τοποθετήσει στη θέση των ηρώων του.
Δε θέλω να σας κουράσω. Ελπίζω να σας μετέφερα έστω και λίγο τα συναισθήματα, τις σκέψεις που μου προκάλεσε αυτό το βιβλίο.
http://filoithslogotexnias.blogspot.g...
Εφιάλτες - Συμβόλαιο ψυχής
No comments have been added yet.
