Τύχη (και μια απλή ιδέα)

Για να ξεφύγουμε λίγο από την τόσο μελαγχολική μας πραγματικότητα: σκεφτόμουν χθες, με αφορμή τον τελικό στο Γουίμπλεντον ανάμεσα στον Τζόκοβιτς και στον Φέντερερ, πόσο τυχεροί είμαστε όσοι από την γενιά μου (λίγο πάνω, λίγο κάτω από τα 40) αγαπάμε τον αθλητισμό. Κι αυτό γιατί, από τα χρόνια της εφηβείας μας - που τα βιώματά σου σε σημαδεύουν - μέχρι σήμερα, έχουμε δει σε όλα σχεδόν τα σπορ τους μεγαλύτερους αθλητές που έπαιξαν ποτέ.
Στο μπάσκετ, είδαμε ζωντανά, στις τηλεοράσεις μας, τον καλύτερο όλων των εποχών (The G.O.A.T, Greatest of all time), τον Μάικλ Τζόρνταν, καθώς και τους περισσότερους απ' όσους βρίσκονται στους 20 καλύτερους: Μάτζικ Τζόνσον, Λάρι Μπερντ, Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, Λεμπρόν Τζέιμς, Τιμ Ντάνκαν, Χακίμ Ολάζουον, Κόμπι Μπράιαντ, Σακίλ Ο Νιλ, Καρλ Μαλόουν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Τζον Στόκτον, Ντέιβιντ Ρόμπινσον - και τόσους σπουδαίους Ευρωπαίους. Είδαμε ακόμα όλες τις υπερομάδες των δεκαετιών του '80 και του '90, και ζήσαμε το θαύμα του Ευρωμπάσκετ του '87 και τα υπόλοιπα απίθανα κατορθώματα των ελληνικών εθνικών ομάδων και συλλόγων από τότε μέχρι σήμερα.
Στο ποδόσφαιρο είδαμε: Μαραντόνα, Μέσι, Ζιντάν, Πλατινί, Βαν Μπάστεν, Ντασάεφ, Σμάιχελ, Μπουφόν, Φαν Νιστελρόι, Ραούλ, Σεβτσένκο, Ανρί, Ματέους, Μπέργκαμπ, τους δύο Ρονάλντο, τον Ροναλντίνιο στην ακμή του, την Μίλαν της δεκαετίας του 90 και τις υπερηχητικές Ρεάλ-Μπαρτσελόνα του 21ου αιώνα. Ζήσαμε το απίστευτο Euro 2004. Έχουμε χάσει μόνο την Βραζιλία του Πελέ και την Ολλανδία του Κρόιφ.
Στο τένις, οι Φέντερερ, Τζόκοβιτς και Ναδάλ είναι οι τρεις καλύτεροι στην ιστορία και παίζουν ακόμα, αλλά προλάβαμε να δούμε και τους Λεντλ, Μακενρό, Σάμπρας, όπως και τις Γκραφ, Γουίλιαμς, Ναβρατίλοβα, Κρις Έβερτ στις γυναίκες. Μόνο τον Μποργκ χάσαμε, στα ντουζένια του. Σκεφτείτε όποιο σπορ θέλετε. Η λίστα των πολύ σπουδαίων που θριάμβευσαν στην εποχή μας είναι ατελείωτη. Κολύμπι (Φελπς και πολλοί άλλοι), Φόρμουλα 1 (Σένα, Σουμάχερ), στίβος, πόλο, βόλεϊ...
Επειδή, τόσο στον αθλητισμό όσο και σε όλα τα πεδία της ζωής, μέσα στους πολύ σπουδαίους υπάρχουν και Έλληνες που μας κάνουν περήφανους, γιατί δεν σκέφτεται κανείς ένα πρόγραμμα ομιλιών, σε όλα τα σχολεία της χώρας, από δημοτικά έως λύκεια, από καταξιωμένους ανθρώπους που θα εμπνεύσουν τα παιδιά με όσα θα μοιραστούν από τις δικές τους εμπειρίες; Πόσο δύσκολο είναι να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο, εκεί στο υπουργείο Παιδείας, που εδώ και δεκαετίες κοιμάται τον ύπνο του αδίκου;