Ένα Ερείπιο Στο Ναύπλιο
Στο λαιμό της χερσονήσου της Ακροναυπλίας, πάνω στο λόφο, σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά οικόπεδα της Ελλάδας, όπου για μεγάλο μέρος της σύγχρονης ιστορίας της χώρας βρίσκονταν φυλακές για πολιτικούς και άλλους κρατούμενους, στέκεται ένα μακρόστενο τριώροφο κουφάρι. Είναι ένα μεγάλο, εγκαταλειμένο κτίριο.
Είναι χτισμένο πάνω στο κάστρο, μια τοποθεσία μοναδική, με συγκλονιστική θέα στο Παλαμίδι, την παραλία της Αρβανιτιάς και τη θάλασσα από τη μία πλευρά, στην παλιά πόλη του Ναυπλίου και τη θάλασσα από την άλλη.
Το κτίριο είναι το ξενοδοχείο Ξενία, το οποίο άνοιξε το 1961. Το σχεδίασε ο αρχιτέκτων Ιωάννης Τριανταφυλίδης, ένας εκ των ταλαντούχων νέων αρχιτεκτόνων που επιστράτευσε ο Άρης Κωνσταντινίδης για να σχεδιάσουν τα Ξενία σε διάφορες τοποθεσίες της χώρας. Είχε 58 δωμάτια.
Τα εγκαίνια ήταν κάπως έτσι:
Όπως αντιλαμβάνεστε, δε λειτουργεί πια, είναι κλειστό. Στέκει εκεί πάνω κλειδαμπαρωμένο και άδειο εδώ και πολύ καιρό.
Σε μια πρόσφατη βόλτα στο Ναύπλιο, είπαμε να το δούμε από λίγο πιο κοντά. Συγκεκριμένα, είπαμε να το δούμε από μέσα. Και είδαμε τα εξής:
Είναι ένα απίστευτο μέρος, εντελώς ρημαγμένο, με αυτή τη θέα, ή μάλλον, και με αυτή τη θέα, μεταξύ των άλλων:
Το ισόγειο, όπως είδαμε από πάνω, είναι ανοιχτό στους ανέμους. Εκεί ήταν οι χώροι οι κοινόχρηστοι. Στον πρώτο όροφο βρίσκονται τα δωμάτια. Η καταστροφή, βεβαίως, είναι πλήρης.
Τα δωμάτια έχουν την εξής θέα:
Ο τρίτος όροφος είναι επίσης ανοιχτός και ενιαίος, όχι χωρισμένος σε δωμάτια. Το όλο κτίριο είναι σχετικά μικρό, σαφώς μικρότερο από ό,τι υποδηλώνει η θεαματική του χωροθέτηση. Αλλά είναι ωραίος χώρος, γεμάτος ανεκμετάλλευτες δυνατότητες, θλιβερή, μη αναστρέψιμη σήψη, και το ακατανόητο πάθος νεαρών Ελλήνων να δηλώνουν γραπτώς τι ομάδα είναι σε κάθε διαθέσιμη επιφάνεια.
Το Ξενία του Ναυπλίου είναι ένα θεαματικό ερείπιο σε ένα συγκλονιστικό μέρος. Σχεδόν σίγουρα θα γκρεμιστεί ολοσχερώς από μόνο του, και μέχρι να ξαναβγεί η χώρα από την κρίση θα έχει γίνει ενιαίο και απαράλλαχτο με τα χαλάσματα των Ενετών και των Οθωμανών τριγύρω. Οι ευκατάστατοι Έλληνες του μέλλοντος (ή εμείς, σε δυο-τρεις δεκαετίες) δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα μεν από το δε. Θα τα πατάμε για να δούμε τη θέα καλύτερα.
Θυμηθείτε επίσης:
Ένα ερείπιο στον Υμηττό
Ένα ερείπιο στην Πάρνηθα
