Kto mówi, że futurologia nie ma już racji bytu?

Jeśli człowiek nie ma telewizji, nawet nie zdaje sobie sprawy, jaki ocean różnorodności przepływa tuż obok. Rzeczywistość dogoniła fantastykę. Przewidziałem to siedem lat temu i niespecjalnie się cieszę, że przepowiednia okazała się trafiona. Oto fragment powieści Felix, Net i Nika oraz Orbitalny Spisek z roku 2008:

Jury złożone ze krytyków muzycznych, jednej celebrytki oraz specjalisty nurkowego kończyło właśnie omawiać występ sławnej aktorki w programie „Gwiazdy śpiewają pod wodą”. Aktorka wyszła już z basenu, a przebrani za foki asystenci pomogli jej zdjąć akwalung. Publiczność na widowni szalała, a sławna aktorka, ociekając wodą i walcząc z oblepiającą jej nogi elegancką suknią, szła już za kulisy, gdzie planowo została przejęta przez reportera.

– Jak oceniasz swój występ? – podsunął jej mikrofon.

– Jestem mokra, ale szczęśliwa – zwierzyła się sławna aktorka. Miała rozmazany make-up i odcisk od maski do nurkowania na twarzy, ale śmiała się. – Pominęłam niestety element obowiązkowy - puszczenie kółka z powietrza przy refrenie. Muszę popracować nad składem mieszanki. Obecna zaniża mi skalę głosu.

– Tak, słyszałem, że miałaś problemy. Bulgotałaś trochę w ostatniej zwrotce. To chyba skłoniło jury do zabrania jednego punktu.

– No wiesz, nie jest łatwo śpiewać z ustnikiem w zębach.

– Ale i tak byłaś super.

– Kocham was wszystkich!