موضع جالب جیمز کلارک: من شارلی ابدو نیستم

My blog in Farsi!
يكشنبه, ۵ بهمن ۱۳۹۳، ۱۰:۰۴ ق.ظ



  مسعود صادقی: کلی جیمز کلارک استاد دانشگاه نوتردام است که برای مخاطبان ایرانی بیشتر با کتاب “بازگشت به عقل“ و نیز بواسطه سفر اخیرش به ایران شناخته می شود. مقاله اخیر او تحت عنوان“ آیا من باید شارلی ابدو باشم؟” در واقع آخرین یادداشت نامبرده در سایت شخصی اش می باشد که حقیر به محض مطالعه و علیرغم وارد دانستن نقدهایی بر محتویات و برخی مدعیات آن بی درنگ و شتابان آنرا ترجمه نموده و نهایتا با اجازه و ترغیب کلارک تصمیم به انتشار آن برای استفاده فارسی زبانان گرفتم. اولین پیام مهم این مقاله برای حقیر در واپسین جمله آن نهفته است: “اگرچه بر آزادی بیان صحّه می نهم اما من شارلی ابدو نیستم“.صرف نظر از اختلاف با کلارک در تعریف حدود و معنای آزادی بیان من با این موضع اخلاقی او موافقت دارم که می گوید هرچه حق right است الزاما خیر یا خوب good نیست. کلارک در بخشی از مقاله اش می نویسد:

“پنج میلیون مسلمان فرانسوی یک اقلیت قدرت زدایی شده هستند. جوانان مسلمان دوبرابر غیرمسلمانان محتمل است که بیکار شوند(در برخی از مناطق مسلمان نشین نرخ بیکاری بیش از چهل درصد است). ممنوعیت پوشش سر به شکلی نامتناسب مسلمانان را (در اظهار آزادانه دین خود) تحت تاثیر قرار می دهد. عدم پذیرش اعطای مجوز به ساخت مساجد موجب کمبود اماکن عبادی شده است. مسلمانان با تبعیض در اسکان مواجه هستند و بسیاری در فقر آشکار زندگی می کنند. قوانین، سکولاریزمی را که به نظر می رسد مستقیما مسلمانان را نشانه رفته است تقویت می نمایند. کوتاه آنکه مسلمانان فرانسوی از حیث اجتماعی، دینی و اقتصادی در حاشیه قرار گرفته اند.

مسلمانان فرانسه به واسطه آنکه از انسجام کامل با کشور جدیدشان بازداشته می شوند عمیقا به کشور مبدا خود وابسته باقی می مانند. قریب به نیمی از مسلمانان فرانسه خود را ابتدائا و در درجه اول مسلمان می بینند(البته در نتیجه قریب به نیمی از آنها نیز خود را فرانسوی می بینند).

ابتنای اهانت ها بر روی بی عدالتی ها به حاشیه رفتن مسلمانان را دائمی می کند. ابتنای اهانت ها بر روی پیش داوری ها اسلام هراسی را برمی انگیزاند. به حاشیه رفتن رو به تزاید مسلمانان و اسلام هراسی برانگیخته شده به نظر می رسد احتمالا منشا نوعی انفجار بزرگ است که فقط آدمکشان و توهین کنندگان به مقدسات می توانستند به آن امید بورزند.

استهزاء و تمسخر جایگزین اخذ زمان برای شناخت مردمانی نمی شود که خیلی از ما متفاوت هستند.

بنابراین اگرچه بر آزادی بیان صحّه می نهم اما من شارلی ابدو نیستم.”