Ang mga Titán, ni Friedrich Hölderlin

Salin ng “Die Titanen” ni Friedrich Hölderlin mula sa Germany.

Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo mula sa Filipinas, at nang may pagsasaalang-alang sa bersiyong Ingles nina Maxine Chernoff at Paul Hoover.

Ang mga Titán

Hindi pa panahon.

Hindi pa sila nakagapos.

At ang mga walang pakialam ay malamig

Hinggil sa usaping pang-anito.

Hayaang tuklasin nila ang palaisipan

Ng Orakulo. Samantala’y magaan kong

Iisipin ang yumao habang may mga pagdiriwang.

Noong sinaunang panahon, nangamatay

Ang mga heneral at magandang babae

At makata. Ngayon naman ay mga tao.

Ngunit nag-iisa ako’t

. . . . . . . . . . habang naglalayag sa karagatan

Ay tinatanong ng mababangong pulô

Kung nasaan na sila.

Dahil may kung anong taglay silang nananatili

Sa isinulat at sa alamat.

Maraming ibinubunyag ang bathala.

Mahabang panahong hinubog ng mga ulap

Ang nagaganap sa ibaba,

At ang sagradong gubat, malusog gaya ng anito,

Ay ibinaon nang malalim ang mga ugat.

Malagablab nang lubos ang yaman ng daigdig.

Wala tayong awit na makayayanig

upang palayain ang ating kaluluwa.

Uubusin nito ang sarili

Dahil ang makalangit na apoy ay hindi

Makatitiis ng pagkakabilanggo.

Kinalulugdan gayunman ng mga tao

Ang bangkete, at sa pagdiriwang

Ay kumikislap na perlas sa leeg

Ng babae ang kanilang mga mata.

Ang mga laro ng digmaan

. . . . . . . . . . At ang landas pahardin

Ay gunita ng kalampag ng mga bakbakan;

Ang mga humuhugong na sandata

Ng mga bayaning ninuno ay nakapatong

Nang panatag sa dibdib ng mga bata.

Ngunit umaalugnig ang mga bubuyog

Sa paligid ko, at kung saan humuhukay

Ang magbubukid ay doon umaawit

Ang mga ibon laban sa liwanag. Maraming

Tumutulong sa langit. Nakikita ang mga ito

Ng makata. Mabuting sumandig

Sa iba. Dahil walang makatitiis mabuhay

Nang mag-isa.

Dahil kapag ang abalang araw

Ang magsimulang magliyab,

At ang makalangit na hamog ay kumislap

Sa kadena, na maghahatid

Ng kidlat mula sa bukang-liwayway

Tungo sa sariling pinagmulan, kahit

ang mga mortal ay madarama

ang kadakilaan nito.

Kayâ sila nagtatayo ng mga tahanan,

At ang mga palihan ay labis na aligagâ,

At ang mga barko’y naglalayag nang pasalunga

Sa mga alon, at ang mga lalaki’y

Nakikipagbatian habang nakikipagkamay;

At iyon ang katanggap-tanggap sa daigdig,

At may katwiran kung bakit tayo nakatitig

Sa sahig.

Ngunit nakasasagap ka

Sa ibang paraan.

Dahil itinatadhana ng panukatang

Umiral ang kagaspangan

Upang mabatid ang kadalisayan.

Subalit kapag sumapit sa lupa

Ang unang sanhi

Upang magkaroon ito ng búhay,

Iniisip ng mga tao na ang makalangit

Ay bumaba sa kailaliman ng mga patay

At biglang sumaisip sa Maykapal

Ang walang hanggahang kahungkagan.

Hindi ako ang dapat magwika

Na ang mga bathala ay pahina nang pahina

Habang sila ay sumasapit sa pag-iral.

Ngunit kapag nagkagayon

. . . . . . . At naglaho

Gaya ng mga buhok ng ama, upang

. . . . .  Ang ibon ng kalangitan

Ay maipabatid ito sa kaniya. Kagila-gilalas

Sa pagkapoot, at iyon ang mahalaga.

Filed under: halaw, salin, tula,, tula Tagged: alamat, apoy, daigdig, dambuhala, halaw, higante, K-12, kalangitan, kalayaan, kamalayan, langit, lupa, mito, salin, titán, tula