วันที่ฉันเสียน้ำตา

วันนี้น้ำตาไหลตั้งแต่เช้า

ไม่ได้เสียใจอะไร ตั้งชื่อบล็อกดักไว้งั้นแหละ ที่จริงคือใช้สายตาหนักมาก เพราะนั่งแต่งภาพตอนกลางคืนแบบเกือบโต้รุ่งมาสองคืนติดๆ (จนไม่ได้เขียนบล็อกเลยไงล่ะ #ข้ออ้าง) ซึ่งก็เป็นที่เข้าใจได้ว่าทำเพื่อปากท้องตัวเองและลูกเมีย จึงยอมบั่นทอนสุขภาพของตัวเองลงหน่อยนึง

แต่ก็แลกมาด้วยอาการเจ็บตาขวาตรงเปลือกตา จนถ้าส่องกระจกดีๆ จะเห็นว่ามันบวมออกมาหน่อยๆ เลยนะ

ที่จริงผู้ต้องสงสัยก็คือเจ้าจอคอมพิวเตอร์ที่ผมนั่งจ้องมันติดๆ กันหลายชั่วโมง และจ้องมากกว่าปกติเพราะเป็นงานแต่งภาพ ต้องใช้สายตาหนักมากกว่างานออกแบบหรือการใช้งานเรื่อยเปื่อยทั่วไปอยู่แล้ว เพราะมันต้องเพ่งที่ภาพถ่ายหลายร้อยภาพเพื่อปรับสี ปรับแสง ลบตำหนิ ฯลฯ

ที่ดีหน่อยก็คือมันเป็นการถ่ายแบบ นั่งจ้องน้องจินทั้งวันทั้งคืนก็เพลินตาดีอยู่ (เมียตบ) แต่จนกระทั่งเมื่อคืนนี้ตอนนั่งเร่งทำงานให้เสร็จก็ยังมิวายสงสัย ว่าทำไมที่ผ่านๆ มาไม่เห็นจะเคยปวดตาขนาดนี้เลยวะ

หรือเราเผลอให้ความสำคัญกับเงินและคำสั่งเมียไปมากกว่าการดูแลสุขภาพของตัวเอง ที่ระยะหลังๆ จะเริ่มออกอาการเป๋ให้เห็นบ่อยครั้งขึ้นเรื่อยๆ

แถมปณิธานประจำปี 2558 นี้ก็ไม่มีบรรทัดไหนเลยที่พูดเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพ…

สัญญาณแบบนี้ไม่ดีแน่! ต่อไปนี้จะต้องปรับปรุง จะต้องเริ่มจากไอ้นั่น หันมาทำไอ้นี่ ทำงานไปก็คิดพะวงไป (แต่สายตาที่ปวดร้าวก็ยังไม่เลิกจ้องขาอ่อนนางแบบนะ)

จนตีสามผ่านไป ก็เพิ่งมานึกได้ว่า ที่แท้ที่ปวดตานี่ ไม่ได้เป็นเพราะทำงานนี่หว่า

แต่เพราะคืนก่อนหน้า (ที่ทำงานดึกเหมือนกัน) พอเดินเข้าห้องนอนที่ปิดไฟอยู่ แล้วเสือกตัวพรืดขึ้นไปบนเตียง เพื่อเตรียมนอน

คุณนิทานอายุ 2 ขวบ 8 เดือน ก็ต้อนรับด้วยการดิ้นและกวาดขา 180 องศา ทิ้งส้นตีนลงมา โป้ง! กลางเบ้าตาผู้เป็นบุพการีพอดี

ลูกเมียนอนหลับปุ๋ยสบาย ส่วนอีพ่อนอนกุมเบ้าตาด้วยความปวดร้าว แล้วก็หลับ ตื่นมาก็ลืม

แล้วก็บวม

The post วันที่ฉันเสียน้ำตา appeared first on ไอ้แอนนนนน.คอม.