ผมกับป๊า======มีใครสักคนเคยบอกว่าความสัมพันธ์ของลูกผู้ชายที่ซับซ้อนที่สุดกับผ...

ผมกับป๊า
======

มีใครสักคนเคยบอกว่าความสัมพันธ์ของลูกผู้ชายที่ซับซ้อนที่สุดกับผู้ชายด้วยกัน ก็คือ ความสัมพันธ์ของลูกชายกับพ่อ ผมคิดว่านั่นอธิบายความสัมพันธ์ของผมกับป๊าได้ดี

ผมไม่อาจบอกว่าตัวเองสนิทกับป๊าได้ ป๊าเป็นบุคคลท้ายๆ ที่ผมจะเข้าไปหาเมื่อมีปัญหาอะไรก็ตาม อาจเป็นเพราะความดุของป๊าหรืออาจเป็นเพราะความเข้มงวด แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อไหร่ก็ตามสุดท้ายต้อง (จำใจ?) เข้าไปหาป๊า ป๊าก็จะมีทางออกให้ผมจนได้ทุกที เลยอาจต้องหมายเหตุต่อมาว่า เราไม่สนิทกัน แต่เราก็ไม่ได้ห่างเหินกันเกินไปนัก

แม้มีช่วงหนึ่งที่ผมต้องสารภาพว่าเป็นช่วงที่ผมเกลียดป๊าที่สุดในโลก เป็นผมในวัยเลือดร้อน มาเจอกับป๊าที่ความเดือดของเลือดคงไม่เคยลดลงเลยตั้งแต่วัยรุ่น ร้อนกับร้อนมาเจอกัน ไฟก็ถูกสุมจนบ้านแตกเป็นธรรมดา เราทะเลาะกันทุกๆ สามวันห้าวัน มักจบด้วยการที่ผมปิดประตูปังขังตัวเองอยู่ในห้องแล้วสบถสาบานว่าจะไม่โตไปเป็นคนแบบนี้ ไม่ว่าด้วยเงื่อนไขใดๆ ก็ตาม

โตขึ้นมาผมถึงเห็นป๊าในตัวผมมากขึ้นเรื่อยๆ

“แชมป์นี่ดุเหมือนป๊าเลยนะ” แม่บอกผมในวันหนึ่งเมื่อเห็นผมตวาดน้องสาวเสียงดัง เป็นการดุด่าเรื่องอะไรผมก็จำไม่ได้เสียแล้ว แต่ผมจำประโยคนี้ได้ ผมจำอารมณ์ในตอนนั้นได้ อารมณ์ที่ถูกปะทุขึ้นเหมือนไฟที่สุมอยู่ในอก มันพล่านเผาออกมาอย่างหาที่ระบายไม่ได้กลายเป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยการแสดงถึงอำนาจ

ผมเข้าใจในตอนนั้นเองว่าตอนที่ป๊าดุผมตอนยังเด็ก ป๊ารู้สึกอย่างไร

หลังจากที่ผมเห็นป๊าในตัวเอง ผมก็ไม่เคยไม่เห็นป๊าในตัวเองอีกเลย

ผมเห็นป๊าในวิธีการเดินของตัวเอง ผมเห็นป๊าในการตัดสินใจจะทำหรือไม่ทำอะไร ผมเห็นป๊าในความโกรธ ความเกลียด ความชัง การเดินแบบเท้าแบะออกเล็กน้อย (มันเป็นการเดินที่เป็นลายเซ็นของบ้านเรา) ภาษา วิธีกระแทกนิ้วลงไปบนคีย์บอร์ดเวลาไม่พอใจ การทำร้ายตัวเอง รอยยิ้มหยันโลก วิธีขยับแว่น เสียงหัวเราะ การมองโลกในแง่จริง ความมีเหตุมีผล และอื่นๆ ผมเห็นป๊าในทุกสิ่งที่ผมเป็นและทุกอย่างที่ผมไม่ได้เป็น

ทุกวันนี้ผมเข้าใจป๊าในทุกวันนั้นมากขึ้น ผมไม่สามารถหาคำตอบให้กับทุกการกระทำของป๊าได้ แต่ผมก็เข้าใจที่มาที่ไป ผมเห็นเหตุของป๊า ผมจึงเป็นผลของป๊า ผมรู้แล้วว่าป๊าอาจไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ แต่ใครล่ะจะสมบูรณ์แบบบนโลกนี้ ป๊าทำดีที่สุดแล้วด้วยข้อจำกัดในขณะนั้น ด้วยรอยตำหนิและแผลเป็นที่ผู้ชายคนหนึ่งมี ป๊าพยายามอย่างถึงที่สุด และสุดท้ายผลก็ออกมาเป็นผมและน้องๆ ต่างเป็นผลผลิตที่ไม่สมบูรณ์แบบ มีรอยขูดขีด บูดเบี้ยว อย่างที่คนคนหนึ่งควรจะมี แต่ทุกผลก็กลิ้งไปบนเส้นทางของตัวเอง มันอาจไม่มั่นคงบ้าง แต่มันก็เดินบนเส้นทางที่ไม่ได้เลวร้ายหรือตกร่องไปก่อนเวลาที่ควรจะเป็น

นั่นคงเป็นสิ่งที่ผมไม่อาจขอบคุณใครไปได้ นอกจากแม่ และนอกจากป๊า

เราคงไม่ได้รักกันจี๋จ๋าเหมือนพ่อลูกที่ถูกสร้างขึ้นในโฆษณา เรามีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน ลุ่มๆ ดอนๆ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังเต็มไปด้วยความผูกพัน..ระหว่าง “พ่อ” และ “ลูกชาย”

----
http://www.thaigoodstories.com/