Gastcollege Uni zu Köln

Op de dag dat blijkbaar alle studenten verkleed door de stad lopen en al voor het middaguur bezopen zijn, vertelde ik een stuk of twintig nuchtere exemplaren over Cadans en Arthur.

Een aantal maanden geleden kreeg ik een mailtje van een van origine Vlaamse docent Nederlands aan de universiteit van Keulen. Dit academische jaar zou hij, net als vorig jaar, het keuzevak Homoseksualiteit in de Nederlandse (jeugd)literatuur geven. Vorig jaar was er een flinke discussie ontstaan over de expliciete seks-scenes in Cadans en hij wilde de auteur in kwestie daarover zelf laten vertellen.

Over mezelf praten is een van mijn grootste hobby’s, dus ik stemde direct in.

Ik werd dinsdagochtend opgehaald door een charmante jongeman die me naar de universiteit bracht en me gezelschap hield tot het tijd was om voor de leeuwen gegooid te worden. Ik moet zeggen dat een Duitser die Nederlands spreekt behoorlijk sexy klinkt.

Zo’n twintig jongens en vooral meisjes, plus twee oudere studenten (30-40 of zo) zaten nog niet heel enthousiast in een lokaal in de kelder van een nieuw gebouw op de campus. Er is iets bijzonders aan je eigen boek in veelvoud zien liggen, met pagina’s aantekeningen ernaast.

Ik stak van wal over mijn bescheiden carriere als schrijver, vertelde hoe de trilogie tot stand is gekomen en gaf toen maar antwoord op de vraag waarom ik expliciete seks-scenes schreef in een young adult novel.

Ik vertelde eerlijk dat ik het nu niet meer zou doen, in ieder geval niet zo onomwonden. In geen geval ben ik van plan om de seks weg te laten, als het er voor het verhaal toe doet, zeker niet in verhalen die ik voor een algemeen publiek schrijf. Anders raken mensen er nooit aan gewend en wordt het nooit als normaal of in ieder geval als niks bijzonders ervaren.

Een meisje vroeg me of de parallel tussen Arthur en Sieger op het einde, dat ze allebei worden tegengehouden door verwachtingen van de mensen om hen heen (in Siegers geval de religie) bewust was. Die parallel had ik zelf niet gezien dus daar moest ik een vaag antwoord omheen verzinnen, wat ergens ook wel weer leuk is. Het is een aparte gewaarwording als mensen je werk beter kennen dan jijzelf, en ik snap nu ook beter waarom sommige schrijvers of acteurs me raar aankijken als ik een vraag stel.

Omdat ik al snel aangaf dat ik niet meer 100% achter de betreffende scenes sta, draaide het niet uit op een heftige discussie. Ik geloof dat ik nogal hamerde op het normaliseren van dit soort zaken, dat we af moeten van het idee dat het minderwaardiger of viezer is dan heteroseks, en dat ik als jongere toch wel behoefte had aan dit soort verhalen. Representatie in de media is superbelangrijk.

Tijdens het praten vroeg ik me hardop af of ik door de keuze niets te verhullen geen lezers ben misgelopen, en een van de studenten vroeg terecht of dat een deel was van de reden om het nu anders te willen doen.

Misschien wel.

Misschien was het te veel, te aanwezig. In mijn huidige manuscript zitten ook wat expliciete scenes, omdat die wederom essentieel zijn voor de ontwikkeling van de hoofdpersonage. Subtieler dan in Cadans, en korter, maar weinigverhullend. Omdat dat moet.

Uiteindelijk weet ik niet of het gelukt is mijn boodschap over te brengen. Er was ook nog een taalbarriere, waar ik naarmate ik langer aan het woord was onbewust steeds minder rekening mee hield.

Na afloop heb ik geluncht en uitgebreid gesproken met de docent, zeer aangenaam en stukken beter dan tussen de uitbundige studenten te lopen. Geloof niet dat ik me ooit zo normaal heb gevoeld, en dat wil wel wat zeggen.

Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar. Misschien moet ik me maar eens gaan inschrijven bij de SSS…