ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ

Στο γραφείο πήγα ξανά δύο μήνες μετά. Η εγχείρηση για το δακτυλίδι στο στομάχι μου είχε πετύχει – όπως προς το παρόν έδειχνε – και έτρωγα πολύ λιγότερο. Ένοιωθα ότι είχα ήδη αρχίσει να ξεφουσκώνω, να χάνω κιλά, να διαφεύγω της οδυνηρής ολισθήσεως των τελευταίων δέκα ετών, καθώς είχα μακαβρίως πετύχει να φτάσω τα 190(!) κιλά. Βέβαια, δεν είχα πέσει και πολύ κάτω μετά την εγχείρηση, παρόλη την επιβεβλημένη στέρηση. Κάλλιο να έκανα λιποαναρρόφηση, θα ήταν πολύ πιο άμεσο, αλλά, φοβάμαι, και προσωρινό. Λεπτός, σαν στυλό, για λίγο, και μετά στα ίδια και χειρότερα.
Όλα ήταν ίδια στο γραφείο. Ακριβώς τα ίδια, σε ανησυχητικό βαθμό. Πάντως με καλοδεχτήκανε με ανοικτές αγκάλες. Κάθησα στην παλιά μου καρέκλα και έπιασα αμέσως δουλειά. Έπρεπε να γράψω παρατηρήσεις σε ένα σωρό επιστολές από διάφορους λειτουργούς του Υπουργείου. Άρχισα να διαβάζω, και οι πρώτες ελλείψεις και τα λάθη επήλθαν στην αντίληψή μου από το πρώτο λεπτό. Χωρίς να μπορώ να αποσπάσω το βλέμμα μου από ένα χαρακτηριστικό λάθος που δικαιολογούσε την προσέλευση Ουκρανών προσφύγων στο νησί χωρίς διαβατήριο, λόγω έκτακτης ανάγκης, άρχισα να ψαχουλεύω στο γραφείο μου, στην αρχή ήρεμα, αλλά μετά από λίγο επίμονα, με ένταση στα δάκτυλα, χωρίς αποτέλεσμα. Έπρεπε οπωσδήποτε να βρω το αγαπημένο μου μολύβι, αλλιώς δεν θα διόρθωνα τίποτα. Και ειδικά αυτή τη μικρή ατασθαλία που διαισθανόμουνα ότι θα είχε πολύ σοβαρότερες προεκτάσεις από όσο έδειχνε. Έκανα ανάστατο το γραφείο μου, μα το μολύβι μου πουθενά.
Σηκώθηκα με δυσκολία.
-Είδε κανείς το μολύβι μου;
Φώναξα με ένταση την ερώτηση αυτή, με έναν υποτυπώδη θυμό, και μια ανεξήγητη αγανάκτηση, ανάρμοστη στη θέση που κατείχα, αλλά και στο χαρακτήρα του ήρεμου γίγαντα που πάντοτε διεκδικούσα.
Δεν απάντησε κανείς – θα ήταν όλοι στην κουζίνα, ήταν ώρα διαλείμματος.
Σηκώθηκα και άρχισα να γυρνάω τα γραφεία τους, ψάχνοντας τα ένα-ένα, έπρεπε να βρω επειγόντως το μικρό μου μολύβι. Το μόνο με το οποίο ήθελα να γράφω, γιατί ήταν αρκετά χοντρό για τα δάκτυλά μου, άλλά με μια όχι υπερβολικά χοντρή μύτη, για να χωράνε οι παρατηρήσεις μου ανάμεσα στις γραμμές και στα περιθώρια των επιστολών και των ανακοινώσεων. Μέτραγα τα βήματά μου όπως άλλαζα γραφεία, η κάθε γωνιά ήταν σημαντική, μπορεί να είχε πέσει οπουδήποτε, τα γραφεία κρατάνε το υλικό τους με νύχια και με δόντια και η γραφειοκρατία εμφανίζει συνεχώς νέα πλοκάμια. Κάτι έπαθε το Υπουργείο με το μολύβι εκείνο και θα μου το κρύψανε, αλλιώς δεν εξηγείτο.
Ήταν άφαντο. Άρχισα να χώνω τα νύχια μου στις γωνιές των τοίχων και κάτω της τσεκουλλατούρας, μην σφήνωσε καπου εκεί, για ώρες ψηλάφησα όλο το υπουργείο, μέχρι και στις τουαλέττες πήγα, βρήκα γομμολάστιχες, στυλό καινούρια και παλιά, τρύπησα τα δάκτυλά μου με έγχρωμα συνδετηράκια, έσπασα διάφανες ρίγες ψάχνοντας πιο βαθιά στις ρίγες και κάτω από τις πόρτες. Τϊποτα.
Μα δεν μπορεί, θα το έβρισκα. Με τόσο έντονο χρώμα, αποκλείεται να μην το έβλεπα να ξεμυτάει από κάποιο γραφείο, κάτω από κάποιο σημειωματάριο, μέσα σε κάποιο ατέλειωτο νομοσχέδιο, πίσω από την οθόνη κάποιου υπολογιστή. Έστω και στον κάλαθο κάποιου απερίσκεπτου συναδέλφου που το έπιασε για να καθαρίσει τα βρώμικά του αυτιά για να χωράνε τα ακουστικά του άι-ποτ του. Άει και γαμήσου μαλάκα, αν έκανες κάτι τέτοιο!
Με αυτή τη σκέψη, πήγα απευθείας στο γραφείο του Βελζεβούλ του Υπουργείου. Ήταν ο ‘λερωμένος’,  ο κλέφτης, αυτός που έπιανε απέξω τις μίζες και από μέσα τράβαγε τα σκοινιά του ‘βίσματος’ από τρία κόμματα ταυτόχρονα, χωρίς ο ένας να γνωρίζει για τον άλλο. Εκβίαζε, απειλούσε, έγλυφε, και γνώριζε άριστα τη χρήση όλων αυτών των ρημάτων σε όλα τα πρόσωπα του γ’ ενικού και του γ’ πληθυντικού – αυτός, αυτή, αυτό (το σώμα, το τμήμα), αυτοί, αυτές (οι εταιρείες), αυτά (τα κόμματα) – τόσο καλά, που ενώ όλοι γνώριζαν για το ...ποιόν του, υποτάσσονταν και τον απέφευγαν με κάθε ευκαιρία.
Χα! Το μολύβι ήταν στο συρτάρι του. Πώς δεν το είχα σκεφτεί από την αρχή, να απέφευγα όλο εκείνο τον κόπο;
Το μολυβάκι μου, το υπέροχο μου κόκκινο σπαθί του Ζορρό, που έβαζα το σημάδι μου και όλοι με φοβόντουσαν, και δεν τελείωνε ποτέ, και θα ζούσε όσο θα ζούσα κι εγώ – για πάντα.
Πήγα πίσω στο γραφείο μου κατενθουσιασμένος που είχα καταφέρει να γυρίσω το Υπουργείο πάνω-κάτω, σε όλους τους ορόφους, σε όλα τα γραφεία, σαν παιδάκι ακούραστο. Τα λίγα κιλά που είχα χάσει από το δακτυλίδι σε συνδυασμό με το πάθος μου για το τέλειο μου μολύβι και η αδημονία να ξαναγράψω με αυτό μετά από μήνες, με είχαν γεμίσει ενέργεια και αποτελεσματικότητα. Ήταν και η αγωνία να γράψω εκείνη την παρατήρηση...
Κάθησα στην καρέκλα μου φαρδύς-πλατύς. Τελικά είχα κουραστεί πολύ περισσότερο από το ψάξιμο από ότι είχα καταλάβει. Αναμενόμενο.
Αγκομαχούσα βίαια, σαν ένας μισο-προπονημένος, ερασιτέχνης αλλά φιλόδοξος δρομέας, που μόλις τερμάτισε τον αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.  Το στομάχι μου πονούσε αφάνταστα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελλή.
Κι όμως, αφήνοντας όλη αυτή την κούραση πίσω για να επιτελέσω το έργο μου, ένοιωσα ξαφνικά ότι το μολύβι μου φαινόταν να βαρούσε πιότερο κι από μένα. Το χέρι μου που το κρατούσε δεν κουνιόταν με τίποτα. Δεν μπορούσα να γυρίσω το χέρι μου για να γράψω, ή να αφήσω το μολύβι στο γραφείο. Ξαφνικά κατάλαβα ότι μου πίεζε τα δάκτυλα με τρομερή πίεση ανάποδα πάνω σε εκείνη την επιστολή της λειτουργού από το τμήμα μεταναστεύσεων. Ήθελα να γράψω την παρατήρηση για το διαβατήριο μα δεν μπορούσα.
Το κόκκινο μολύβι ήταν επίμονο, παντοδύναμο. Έπιασα τον αγκώνα μου με το ελεύθερό μου χέρι και τράβηξα δυνατά. Δεν γινότανε τίποτα. Ήταν ανένδοτο. Δεν θα με άφηνε να κάνω τίποτα. Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλουδάκι μου πώς ένα τόσο μικρό, ντελικάτο μολυβάκι έκρυβε τόση δύναμη, τόσο βάρος και τόση επιμονή. Ίσως τελικά να μην ήτανε τόσο αθώο όσο φαινότανε. Ίσως να με είχε κοροϊδέψει τόσο καιρό, κι εμένα και τους υπόλοιπους συναδέλφους μου.
Το σκέφτηκα καλύτερα. Ίσως να ήξερε κάτι ο Βελζεβούλης για το μολύβι αυτό. Ίσως πάλι να του έκανε κάτι, να επέμβηκε με κάποιο τρόπο στη σύστασή του, να το ενίσχυσε, για να μου κάνει κακό. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο. Έπρεπε να κάνω κάτι, να απαλλαγώ από την πίεση του, να γράψω την παρατήρηση, έστω και με ένα άλλο μολύβι, ίσως και με στυλό. Έπρεπε να αλλάξει ο κανονισμός αλλιώς η χώρα μου κινδύνευε. Έσκυψα προς τα μπρος για να δαγκώσω το μολύβι, να το κόψω. Δεν έφτανα, δεν μου άφηνε περιθώριο η κοιλιά μου.
Κι ενώ σκεφτόμουνα το ενδεχόμενο να γράψω με το αριστερό μου, ξαφνικά γλύστρησαν οι τροχοί της γαλαζοκίτρινης καρέκλας και έσπασε το ένα πόδι. Σαν σημαία της Ουκρανίας που καταποντίζεται στη Μαύρη Θάλασσα μαζί με την Κριμαία, τα καράβια, τον κόσμο, τα νεκρά άρματα μάχης, βρέθηκα κρεμασμένος από το γραφείο μου. Τότε ήταν που άκουσα το κόκκαλο του αγκώνα μου να σπάζει, καθώς το κόκκινο μολύβι δεν με λυπήθηκε ούτε και κατά την τεράστιά μου πτώση, γιατί ήταν ταγμένο οπωσδήποτε να μη με άφηνε να γράψω την παρατήρηση αυτή.
Πρώτη φορά στη ζωή μου έσπαζα κόκκαλο. Δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή αν μου άρεσε και αν το βρήκα ενδιαφέρον, ή αν ένοιωσα απελπισία. Ο πόνος πρέπει να ήταν τόσο δυνατός, που δεν με άφησε το μυαλό μου το ίδιο να τον νοιώσω. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη, την ύστατη στιγμή της αγωνίας όπως έχανα τις αισθήσεις μου, είναι ότι έριξα μια τελευταία, απέλπιδα ματιά στο μολύβι.
Κι έτσι, όπως άφηνα την προτελευταία μου αναπνοή, είδα, για πρώτη φορά, μετά από τόσα χρόνια χρήσης, τι ήταν χαραγμένο στο μολύβι μου – ένα σφυρί και μια μυτερή παρένθεση να το αγκαλιάζει.
Κι όλα σκοτείνιασαν.
***
Ευτυχώς, όπως μου περιγράψανε αργότερα, με προλάβανε στην τελευταία αναπνοή επάνω, και με συνεφέρε ο Βελζεβούλης μου με το μηχάνημα Σι-Πι-Αρ, καθώς ήταν ο μόνος που είχε εκπαιδευτεί στη χρήση του, και η Μαρία – αχ, η Μαρία – με τεχνητή αναπνοή.
Με πήρανε με ασθενοφόρο στις πρώτες βοήθειες στο Γενικό κοντά στο ΙΚΕΑ και με κρατήσανε για άλλους δύο μήνες για να αφαιρέσουν το δακτυλίδι από το στομάχι μου. ‘Επιπλοκές’, θυμάμαι, συζητούσανε μεταξύ τους οι συνάδελφοι κι οι γιατροί, μα ήξερα πολύ καλά από εκείνη την ημέρα ότι για όλα υπαίτειο ήταν το μολύβι εκείνο που εμπιστεύτηκα, μέχρις ώτου απεκάλυψε την πραγματική του ταυτότητα – και χαρακτήρα. Την ημέρα που ήρθα αντιμέτωπος με τα συμφέροντά του.