สองปีก่อน
เราถูกชักชวนจากโครงการ "เข้าไปในใจ" ของสสส.
ให้เข้าไปร่วมหาวิธีบรรเ...
สองปีก่อน
เราถูกชักชวนจากโครงการ "เข้าไปในใจ" ของสสส.
ให้เข้าไปร่วมหาวิธีบรรเทาหรือสื่อสาร
ปัญหาประชากรกลุ่มเฉพาะต่างๆ ด้วยวิธีที่สร้างสรรค์
ตอนนั้นมีหลากหลายหัวข้อให้เลือก เช่น ผู้สูงอายุ ผู้หญิง
คนไร้สัญชาติ มุสลิม ผู้พิการ เป็นต้น
แต่หัวข้อที่เรารู้สึกผูกพันอย่างแปลกประหลาด
และอยากทำมากที่สุดในตอนนั้น
ก็คือหัวข้อคนไร้บ้าน
พี่ที่ชวนเข้าไปถามว่า
เออ ทำไมถึงเลือกทำเรื่องนี้ล่ะ
แปลกดี เค้าบอก
เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
...
เรารู้สึกว่า กลุ่มคนไร้บ้านในไทย
เป็นกลุ่มที่เราต่างรู้ว่ามีอยู่จริง
ใครๆ ก็คงเคยมองเห็นพวกเขา
และปะป้ายให้ว่าเป็นคนจรจัด
เป็นคนเร่ร่อน ไปจนถึงว่าเป็นคนขี้เกียจ
ใช้วิธีโห่ไล่สาดน้ำไม่ให้เข้ามายุ่งต่างๆ นานา
เวลามีงานบ้านงานเมืองต่างๆ
ที่ต้องมีแขกเหรื่ออาคันตุกะมาเยี่ยมเยือน
คนไร้บ้านก็มักจะเป็นประชากรกลุ่มแรก
ที่ถูกทางรัฐ เก็บ' เข้าที่
ไม่ให้มา 'เกะกะ' 'ดูสกปรก' กับบ้านกับเมือง
เป็นประชากรกลุ่มที่มีอยู่จริง
แต่สิ่งที่หลายคนทำก็คือทำเหมือนพวกเขาไม่มีอยู่
...
จำอารมณ์ของตัวเองในตอนนั้น
- ตอนที่รู้สึกผูกพันกับหัวข้อนี้ -
ได้ว่า เป็นตอนที่เรารู้สึกไม่มีความสุขเลย
คือไม่ใช่ 'มีความทุกข์' นะ
แค่ 'ไม่มีความสุข'
เป็นการขาดหายไปของความสุข
ซึ่งน่าประหลาดใจ
ในตอนนั้น เรารู้สึกว่าการงานเราก็ใช้ได้
คือพอมีพอกิน พอมีคนที่รู้จักระดับหนึ่ง
ฐานะก็ไม่ยากลำบากอะไร
ครอบครัวก็อบอุ่น
แต่ทำไมไม่รู้ ตอนนั้นความสุขมันไม่มีหลงเหลืออยู่บนพื้นผิวเลย
เวลาซื้ออะไรมาใหม่ๆ ก็เป็นเพียงความสุขระยะสั้น
ที่ระเหิดไปอย่างรวดเร็ว
...
เมื่อมาคิดย้อนหลัง
อาจเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้มั้ง
ที่เรารู้สึกว่า อยากเข้าใจคนไร้บ้าน
อยากเข้าใจว่าพวกเขามีความสุขไหม
ในโลกที่อาจจะมีอะไรทางวัตถุน้อยกว่าคนอื่น
อยากเข้าใจว่าพวกเขามองความสุขแตกต่างไปอย่างไร
อยากเข้าใจว่าพวกเขามีปัญหาอะไรในชีวิต
และสำหรับคนไร้บ้านที่เลือกจะออกจากบ้านมาเอง
โดยที่ไม่ได้มีปัญหาทางครอบครัวหรือเศรษฐกิจ
(มีจริงๆ นะครับ - เป็นคนไร้บ้านที่ 'แนว' มาก)
ทำไมเขาจึงกล้าตัดสินใจออกมาอย่างนั้น
ทั้งๆ ที่สำหรับคนทั่วไป, หรืออย่างน้อยก็เราแล้ว
การออกจากบ้าน การไม่มีบ้านให้อยู่
ก็เป็นกึ่งๆ การฆ่าตัวตาย
...
โครงการนี้พาเรา (และเพื่อนอีกสองคน)
ไปสำรวจแง่มุมต่างๆ ของคนไร้บ้าน
เราได้รู้ว่าเค้าอาบน้ำที่ไหน มีการช่วยเหลือแบบไหนจากทางรัฐ
ปัญหาอะไรที่ใหญ่ที่สุดสำหรับพวกเขา
พวกเขา 'เก่ง' (พลิกความคาดหมาย) ขนาดไหน
และอะไรอื่นๆ
...
ตอนนี้ผลงานทั้งหมดยังผลออกมาเป็นสื่อชุดหนึ่ง
แน่นอนล่ะ มันอาจจะไม่ได้เป็นสื่อที่เข้าใจคนไร้บ้านมากที่สุด
หรือจะแก้ปัญหาให้คนไร้บ้านได้มากที่สุด
แต่มันก็เป็นสื่อ ที่พวกเราใช้เวลาสองปี ในการเรียนรู้
และทำความเข้าใจ
และพวกเราหวังว่ามันจะออกมาดี
หวังว่าสื่อชุดนี้ จะทำให้สังคม 'มองให้เห็น' คนไร้บ้านมากยิ่งขึ้น
:)
Cover Photos
จากใจผู้ทำโครงการ:
สองปีก่อน
เราถูกชักชวนจากโครงการ "เข้าไปในใจ" ของสสส.
ให้เข้าไปร่วมหาวิธีบรรเทาหรือสื่อสาร
ปัญหาประชากรกลุ่มเฉพาะต่างๆ ด้วยวิธีที่สร้างสรรค์
ตอนนั้นมีหลากหลายหัวข้อให้เลือก เช่น ผู้สูงอายุ ผู้หญิง
คนไร้สัญชาติ มุสลิม ผู้พิการ เป็นต้น
แต่หัวข้อที่เรารู้สึกผูกพันอย่างแปลกประหลาด
และอยากทำมากที่สุดในตอนนั้น
ก็คือหัวข้อคนไร้บ้าน
พี่ที่ชวนเข้าไปถามว่า
เออ ทำไมถึงเลือกทำเรื่องนี้ล่ะ
แปลกดี เค้าบอก
เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
...
เรารู้สึกว่า กลุ่มคนไร้บ้านในไทย
เป็นกลุ่มที่เราต่างรู้ว่ามีอยู่จริง
ใครๆ ก็คงเคยมองเห็นพวกเขา
และปะป้ายให้ว่าเป็นคนจรจัด
เป็นคนเร่ร่อน ไปจนถึงว่าเป็นคนขี้เกียจ
ใช้วิธีโห่ไล่สาดน้ำไม่ให้เข้ามายุ่งต่างๆ นานา
เวลามีงานบ้านงานเมืองต่างๆ
ที่ต้องมีแขกเหรื่ออาคันตุกะมาเยี่ยมเยือน
คนไร้บ้านก็มักจะเป็นประชากรกลุ่มแรก
ที่ถูกทางรัฐ เก็บ' เข้าที่
ไม่ให้มา 'เกะกะ' 'ดูสกปรก' กับบ้านกับเมือง
เป็นประชากรกลุ่มที่มีอยู่จริง
แต่สิ่งที่หลายคนทำก็คือทำเหมือนพวกเขาไม่มีอยู่
...
จำอารมณ์ของตัวเองในตอนนั้น
- ตอนที่รู้สึกผูกพันกับหัวข้อนี้ -
ได้ว่า เป็นตอนที่เรารู้สึกไม่มีความสุขเลย
คือไม่ใช่ 'มีความทุกข์' นะ
แค่ 'ไม่มีความสุข'
เป็นการขาดหายไปของความสุข
ซึ่งน่าประหลาดใจ
ในตอนนั้น เรารู้สึกว่าการงานเราก็ใช้ได้
คือพอมีพอกิน พอมีคนที่รู้จักระดับหนึ่ง
ฐานะก็ไม่ยากลำบากอะไร
ครอบครัวก็อบอุ่น
แต่ทำไมไม่รู้ ตอนนั้นความสุขมันไม่มีหลงเหลืออยู่บนพื้นผิวเลย
เวลาซื้ออะไรมาใหม่ๆ ก็เป็นเพียงความสุขระยะสั้น
ที่ระเหิดไปอย่างรวดเร็ว
...
เมื่อมาคิดย้อนหลัง
อาจเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้มั้ง
ที่เรารู้สึกว่า อยากเข้าใจคนไร้บ้าน
อยากเข้าใจว่าพวกเขามีความสุขไหม
ในโลกที่อาจจะมีอะไรทางวัตถุน้อยกว่าคนอื่น
อยากเข้าใจว่าพวกเขามองความสุขแตกต่างไปอย่างไร
อยากเข้าใจว่าพวกเขามีปัญหาอะไรในชีวิต
และสำหรับคนไร้บ้านที่เลือกจะออกจากบ้านมาเอง
โดยที่ไม่ได้มีปัญหาทางครอบครัวหรือเศรษฐกิจ
(มีจริงๆ นะครับ - เป็นคนไร้บ้านที่ 'แนว' มาก)
ทำไมเขาจึงกล้าตัดสินใจออกมาอย่างนั้น
ทั้งๆ ที่สำหรับคนทั่วไป, หรืออย่างน้อยก็เราแล้ว
การออกจากบ้าน การไม่มีบ้านให้อยู่
ก็เป็นกึ่งๆ การฆ่าตัวตาย
...
โครงการนี้พาเรา (และเพื่อนอีกสองคน)
ไปสำรวจแง่มุมต่างๆ ของคนไร้บ้าน
เราได้รู้ว่าเค้าอาบน้ำที่ไหน มีการช่วยเหลือแบบไหนจากทางรัฐ
ปัญหาอะไรที่ใหญ่ที่สุดสำหรับพวกเขา
พวกเขา 'เก่ง' (พลิกความคาดหมาย) ขนาดไหน
และอะไรอื่นๆ
...
ตอนนี้ผลงานทั้งหมดยังผลออกมาเป็นสื่อชุดหนึ่ง
แน่นอนล่ะ มันอาจจะไม่ได้เป็นสื่อที่เข้าใจคนไร้บ้านมากที่สุด
หรือจะแก้ปัญหาให้คนไร้บ้านได้มากที่สุด
แต่มันก็เป็นสื่อ ที่พวกเราใช้เวลาสองปี ในการเรียนรู้
และทำความเข้าใจ
และพวกเราหวังว่ามันจะออกมาดี
หวังว่าสื่อชุดนี้ จะทำให้สังคม 'มองให้เห็น' คนไร้บ้านมากยิ่งขึ้น
เราถูกชักชวนจากโครงการ "เข้าไปในใจ" ของสสส.
ให้เข้าไปร่วมหาวิธีบรรเทาหรือสื่อสาร
ปัญหาประชากรกลุ่มเฉพาะต่างๆ ด้วยวิธีที่สร้างสรรค์
ตอนนั้นมีหลากหลายหัวข้อให้เลือก เช่น ผู้สูงอายุ ผู้หญิง
คนไร้สัญชาติ มุสลิม ผู้พิการ เป็นต้น
แต่หัวข้อที่เรารู้สึกผูกพันอย่างแปลกประหลาด
และอยากทำมากที่สุดในตอนนั้น
ก็คือหัวข้อคนไร้บ้าน
พี่ที่ชวนเข้าไปถามว่า
เออ ทำไมถึงเลือกทำเรื่องนี้ล่ะ
แปลกดี เค้าบอก
เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
...
เรารู้สึกว่า กลุ่มคนไร้บ้านในไทย
เป็นกลุ่มที่เราต่างรู้ว่ามีอยู่จริง
ใครๆ ก็คงเคยมองเห็นพวกเขา
และปะป้ายให้ว่าเป็นคนจรจัด
เป็นคนเร่ร่อน ไปจนถึงว่าเป็นคนขี้เกียจ
ใช้วิธีโห่ไล่สาดน้ำไม่ให้เข้ามายุ่งต่างๆ นานา
เวลามีงานบ้านงานเมืองต่างๆ
ที่ต้องมีแขกเหรื่ออาคันตุกะมาเยี่ยมเยือน
คนไร้บ้านก็มักจะเป็นประชากรกลุ่มแรก
ที่ถูกทางรัฐ เก็บ' เข้าที่
ไม่ให้มา 'เกะกะ' 'ดูสกปรก' กับบ้านกับเมือง
เป็นประชากรกลุ่มที่มีอยู่จริง
แต่สิ่งที่หลายคนทำก็คือทำเหมือนพวกเขาไม่มีอยู่
...
จำอารมณ์ของตัวเองในตอนนั้น
- ตอนที่รู้สึกผูกพันกับหัวข้อนี้ -
ได้ว่า เป็นตอนที่เรารู้สึกไม่มีความสุขเลย
คือไม่ใช่ 'มีความทุกข์' นะ
แค่ 'ไม่มีความสุข'
เป็นการขาดหายไปของความสุข
ซึ่งน่าประหลาดใจ
ในตอนนั้น เรารู้สึกว่าการงานเราก็ใช้ได้
คือพอมีพอกิน พอมีคนที่รู้จักระดับหนึ่ง
ฐานะก็ไม่ยากลำบากอะไร
ครอบครัวก็อบอุ่น
แต่ทำไมไม่รู้ ตอนนั้นความสุขมันไม่มีหลงเหลืออยู่บนพื้นผิวเลย
เวลาซื้ออะไรมาใหม่ๆ ก็เป็นเพียงความสุขระยะสั้น
ที่ระเหิดไปอย่างรวดเร็ว
...
เมื่อมาคิดย้อนหลัง
อาจเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้มั้ง
ที่เรารู้สึกว่า อยากเข้าใจคนไร้บ้าน
อยากเข้าใจว่าพวกเขามีความสุขไหม
ในโลกที่อาจจะมีอะไรทางวัตถุน้อยกว่าคนอื่น
อยากเข้าใจว่าพวกเขามองความสุขแตกต่างไปอย่างไร
อยากเข้าใจว่าพวกเขามีปัญหาอะไรในชีวิต
และสำหรับคนไร้บ้านที่เลือกจะออกจากบ้านมาเอง
โดยที่ไม่ได้มีปัญหาทางครอบครัวหรือเศรษฐกิจ
(มีจริงๆ นะครับ - เป็นคนไร้บ้านที่ 'แนว' มาก)
ทำไมเขาจึงกล้าตัดสินใจออกมาอย่างนั้น
ทั้งๆ ที่สำหรับคนทั่วไป, หรืออย่างน้อยก็เราแล้ว
การออกจากบ้าน การไม่มีบ้านให้อยู่
ก็เป็นกึ่งๆ การฆ่าตัวตาย
...
โครงการนี้พาเรา (และเพื่อนอีกสองคน)
ไปสำรวจแง่มุมต่างๆ ของคนไร้บ้าน
เราได้รู้ว่าเค้าอาบน้ำที่ไหน มีการช่วยเหลือแบบไหนจากทางรัฐ
ปัญหาอะไรที่ใหญ่ที่สุดสำหรับพวกเขา
พวกเขา 'เก่ง' (พลิกความคาดหมาย) ขนาดไหน
และอะไรอื่นๆ
...
ตอนนี้ผลงานทั้งหมดยังผลออกมาเป็นสื่อชุดหนึ่ง
แน่นอนล่ะ มันอาจจะไม่ได้เป็นสื่อที่เข้าใจคนไร้บ้านมากที่สุด
หรือจะแก้ปัญหาให้คนไร้บ้านได้มากที่สุด
แต่มันก็เป็นสื่อ ที่พวกเราใช้เวลาสองปี ในการเรียนรู้
และทำความเข้าใจ
และพวกเราหวังว่ามันจะออกมาดี
หวังว่าสื่อชุดนี้ จะทำให้สังคม 'มองให้เห็น' คนไร้บ้านมากยิ่งขึ้น
:)
Cover Photos
จากใจผู้ทำโครงการ:
สองปีก่อน
เราถูกชักชวนจากโครงการ "เข้าไปในใจ" ของสสส.
ให้เข้าไปร่วมหาวิธีบรรเทาหรือสื่อสาร
ปัญหาประชากรกลุ่มเฉพาะต่างๆ ด้วยวิธีที่สร้างสรรค์
ตอนนั้นมีหลากหลายหัวข้อให้เลือก เช่น ผู้สูงอายุ ผู้หญิง
คนไร้สัญชาติ มุสลิม ผู้พิการ เป็นต้น
แต่หัวข้อที่เรารู้สึกผูกพันอย่างแปลกประหลาด
และอยากทำมากที่สุดในตอนนั้น
ก็คือหัวข้อคนไร้บ้าน
พี่ที่ชวนเข้าไปถามว่า
เออ ทำไมถึงเลือกทำเรื่องนี้ล่ะ
แปลกดี เค้าบอก
เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
...
เรารู้สึกว่า กลุ่มคนไร้บ้านในไทย
เป็นกลุ่มที่เราต่างรู้ว่ามีอยู่จริง
ใครๆ ก็คงเคยมองเห็นพวกเขา
และปะป้ายให้ว่าเป็นคนจรจัด
เป็นคนเร่ร่อน ไปจนถึงว่าเป็นคนขี้เกียจ
ใช้วิธีโห่ไล่สาดน้ำไม่ให้เข้ามายุ่งต่างๆ นานา
เวลามีงานบ้านงานเมืองต่างๆ
ที่ต้องมีแขกเหรื่ออาคันตุกะมาเยี่ยมเยือน
คนไร้บ้านก็มักจะเป็นประชากรกลุ่มแรก
ที่ถูกทางรัฐ เก็บ' เข้าที่
ไม่ให้มา 'เกะกะ' 'ดูสกปรก' กับบ้านกับเมือง
เป็นประชากรกลุ่มที่มีอยู่จริง
แต่สิ่งที่หลายคนทำก็คือทำเหมือนพวกเขาไม่มีอยู่
...
จำอารมณ์ของตัวเองในตอนนั้น
- ตอนที่รู้สึกผูกพันกับหัวข้อนี้ -
ได้ว่า เป็นตอนที่เรารู้สึกไม่มีความสุขเลย
คือไม่ใช่ 'มีความทุกข์' นะ
แค่ 'ไม่มีความสุข'
เป็นการขาดหายไปของความสุข
ซึ่งน่าประหลาดใจ
ในตอนนั้น เรารู้สึกว่าการงานเราก็ใช้ได้
คือพอมีพอกิน พอมีคนที่รู้จักระดับหนึ่ง
ฐานะก็ไม่ยากลำบากอะไร
ครอบครัวก็อบอุ่น
แต่ทำไมไม่รู้ ตอนนั้นความสุขมันไม่มีหลงเหลืออยู่บนพื้นผิวเลย
เวลาซื้ออะไรมาใหม่ๆ ก็เป็นเพียงความสุขระยะสั้น
ที่ระเหิดไปอย่างรวดเร็ว
...
เมื่อมาคิดย้อนหลัง
อาจเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้มั้ง
ที่เรารู้สึกว่า อยากเข้าใจคนไร้บ้าน
อยากเข้าใจว่าพวกเขามีความสุขไหม
ในโลกที่อาจจะมีอะไรทางวัตถุน้อยกว่าคนอื่น
อยากเข้าใจว่าพวกเขามองความสุขแตกต่างไปอย่างไร
อยากเข้าใจว่าพวกเขามีปัญหาอะไรในชีวิต
และสำหรับคนไร้บ้านที่เลือกจะออกจากบ้านมาเอง
โดยที่ไม่ได้มีปัญหาทางครอบครัวหรือเศรษฐกิจ
(มีจริงๆ นะครับ - เป็นคนไร้บ้านที่ 'แนว' มาก)
ทำไมเขาจึงกล้าตัดสินใจออกมาอย่างนั้น
ทั้งๆ ที่สำหรับคนทั่วไป, หรืออย่างน้อยก็เราแล้ว
การออกจากบ้าน การไม่มีบ้านให้อยู่
ก็เป็นกึ่งๆ การฆ่าตัวตาย
...
โครงการนี้พาเรา (และเพื่อนอีกสองคน)
ไปสำรวจแง่มุมต่างๆ ของคนไร้บ้าน
เราได้รู้ว่าเค้าอาบน้ำที่ไหน มีการช่วยเหลือแบบไหนจากทางรัฐ
ปัญหาอะไรที่ใหญ่ที่สุดสำหรับพวกเขา
พวกเขา 'เก่ง' (พลิกความคาดหมาย) ขนาดไหน
และอะไรอื่นๆ
...
ตอนนี้ผลงานทั้งหมดยังผลออกมาเป็นสื่อชุดหนึ่ง
แน่นอนล่ะ มันอาจจะไม่ได้เป็นสื่อที่เข้าใจคนไร้บ้านมากที่สุด
หรือจะแก้ปัญหาให้คนไร้บ้านได้มากที่สุด
แต่มันก็เป็นสื่อ ที่พวกเราใช้เวลาสองปี ในการเรียนรู้
และทำความเข้าใจ
และพวกเราหวังว่ามันจะออกมาดี
หวังว่าสื่อชุดนี้ จะทำให้สังคม 'มองให้เห็น' คนไร้บ้านมากยิ่งขึ้น
No comments have been added yet.
