Ang Mahabang Martsa, ni Malek Haddad

Salin ng “La longue marche” ni Malek Haddad, at batay sa saling Ingles ni Robert Fraser.

Salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo.

Ako ang pangwakas na yugto ng nobelang nagsisimula

Huwag nating kaligtaan ang lahat ng bagay na lampas zero

Pinanatitili ko ang pitlag ng romansa sa pagitan ng mga mata

Pagkaraan ay magpapatuloy nang walang ikinakaila

Ako ang pangwakas na yugto ng nobelang nagsisimula

Hindi kinakailangang ibukod ang panginorin sa himpapawid

Hindi maihihiwalay ang indayog ng musika sa sayaw

At sa loob ng talukbong ko’y nakararaos ang aking bahay

Ako ang pangwakas na yugto ng nobelang nagsisimula

Sa dalawang Sahara’y hinahabi ko ang aking mga awit

Pinanatitili ko ang pitlag ng romansa sa pagitan ng mga mata

Ako ang katotohanan ang mag-aaral ang leksiyon.

Malimit kong nagugunita ang pagiging pastol . . .

Saka lilitaw sa aking paningin ang anyo ng lubhang pagdurusa

Ng kapuwang minamasid sa kaniyang di-madurog na mga kamay

Ang kasaysayan ng bansang pagsisilangan ng punong kahel

Malimit kong magunita ang pagiging pastol

Hiniwa ko ang pabilog na torta

Hinawi ko ang mga igos

Ipinapakasal nang mabuti

ang aking mga anak na babae

Hindi yaon makapapantay

Sa baril

Sa tungkulin ng aking panganay na lalaki

At pinakamarikit sa lambak ang aking kabiyak.

Sa amin, ang salitang Tinubuang Bayan ay may lasa ng poot

Hinaplos ko ang puso ng mga punong palma

Nagbubunyag ng epiko ang tatangnan ng aking palakol

At nakita ko ang lolo kong si Mokrani

Na pisil ang tanikala ng mga butil habang tinatanaw lumampas

Ang mga banog

Para sa amin, isang alamat ang salitang Tinubuang Bayan.

Ama!

Bakit mo ipinagkait sa amin

Ang makalupang musika

Masdan:

Ang iyong anak

Ay nag-aaral magsalita sa ibang wika

Ang mga salitang nabatid ko

Mula pa noong kabataang pastol ako.

Diyos ko, sumapit ang gabi ng mga gabi sa aking mga mata.

Tinawag ng aking ina ang kaniyang sarili na Ya Ma,

At tinawag ko naman siyang Nanay

Naiwan ko kung saan ang aking balabal baril panulat

At taglay ang unang pangalan na taliwas sa aking inaasal

Ay, ang gabi, Diyos ko! Ano ang ikabubuti ng pagsipol

Para itaboy ang takot na kitatakutan mo na kinatatakutan mo

Nang subaybayan ka ng lalaki na tila isang salamin

Ang mga kaklase mo at ang mga kalye ay naging mga biro

Ngunit sasabihin ko sa iyong ako’y Pranses

Tingnan ang aking damit ang puntó ang bahay

Na ginagawang propesyon ang isang karera

Nagsasabing “Tunisyan” kahit ang kahulugan ay “Tagakalakal”

Ako na iniisip ang isang Hudyo na waring kawawang katutubong

Kawal? Ano ba naman, walang belo ang aking kapatid

At sa Liceo, hindi ba hinamig ko ang lahat ng premyo sa Pranses

Para sa Pranses para sa Pranses para sa Pranses . . . sa Pranses?

Filed under: halaw, salin, tula Tagged: Algeria, halaw, kabataan, panitikan, Pranses, salin, wika