Οικουμενική Αριστερά με αφορμή την ‘Ίος”

Σήμερα έλαβα με το ταχυδρομείο ένα φύλλο της εφημερίδας “Ίος”, “διμηνιαίο δημοσιογραφικό όργανο του Συνδέσμου Ιητών”, την οποίαν μου απέστειλε, όπως διασταύρωσα από τον φάκελο και την ταυτότητα αυτής, η εκδότρια κ. Χαρίκλεια Ζαμάνου Χιόνη, έχοντας σημειώσει με κόκκινο μελάνι σε ευδιάκριτο σημείο κάτω ακριβώς από τον τίτλο την επισήμανση “ΣΕΛΙΔΑ 4″, για να ανατρέξω δηλαδή σε εκείνη τη σελίδα και να διαβάσω κάτι που προφανώς με ενδιαφέρει.

Και ανέτρεξα. Και διάβασα.

Και σας ενημερώνω ότι οι άνθρωποι της συντακτικής ομάδας αυτής της μικρής εφημερίδας της εξίσου μικρής νήσου Ίου, η οποία εκδίδεται ανελλιπώς επί 49 χρόνια όπως είδα, εκ-τίμησαν και δημοσίευσαν το άρθρο μου “Οικουμενική Αριστερά”.

Είναι το ίδιο άρθρο, το οποίο δημοσίευσα στα τέλη του περασμένου έτους εδώ και στο thepressproject.gr διότι η εφημερίδα της συστημικής Αριστεράς η Αυγή, για την οποίαν ήταν γραμμένο, το λογόκρινε και δεν το δημοσίευσε ποτέ παρά το γεγονός ότι ο διευθυντής της είχε ζητήσει από τον γράφοντα τηλεφωνικά να του στέλνει “πότε πότε κανένα κείμενο και να μην τα δίνει όλα αλλού”… Έχασε η Βενετιά βελόνι, θα μου πείτε, που το κόμμα των πρωτοκλασάτων στελεχών και επίδοξων υπουργών, επενδυτών της Μπλακ-ροκ και λοιπών πολυεθνικών καθώς και το έντυπό τους λογόκριναν και έκοψαν το εν λόγω άρθρο.

Το άρθρο ταξίδεψε και ταξιδεύει ακόμα με κάθε τρόπο και έχει πολλούς υποστηρικτές, οι οποίοι διακρίνουν πλέον την αναγκαιότητα αλλαγής πολιτικής πορείας με απεγκλωβισμό από την στενάχωρη οπτική του χωλού υποσυνόλου, του χρηματοοικονομικού συστήματος, με το βλέμμα και τον νου στο ευρύτερο σύνολο, το οικοσύστημα. Τόσο πολλούς που έρχονται συνεχώς μηνύματα σαν το σημερινό αλλά και πιο προχωρημένα, μηνύματα συμπαράταξης και ενεργοποίησης για την δημιουργία πολιτικού χώρου της Οικουμενικής Αριστεράς….

Αυτό που έχουμε να κάνουμε όλοι εμείς που οραματιζόμαστε τον άνθρωπο ως συνεργάτη του ανθρώπου και των άλλων πλασμάτων και όχι ως ανταγωνιστή ιδιώτη καταναλωτή των πάντων, δεν είναι βέβαια αυτό που κάνουν οι συστημικοί πολιτικοί ούτε οι επίδοξοι τέτοιοι. Είναι να συνεχίζουμε καθημερινά να ζούμε ως πλάσματα φυσικά, να παράγουμε και να αναπληρώνουμε φυσικούς πόρους, να σεβόμαστε τη ζωή, να δημιουργούμε ζωή ακόμα και από τον θάνατο, το απόρριμμα, το περίττωμά μας, να επικοινωνούμε στους ανθρώπους τις αξίες της φυσικής ζωής και της μη επέμβασης, της αποανάπτυξης, της αποεκπαίδευσης, του απλεπιστημίου, της ανεπαίσθητης επί της γης ύπαρξής μας. Όλα τα άλλα θα έρθουν, αν έρθουν, μόνα τους κάποτε. Όταν θα ωριμάσουν σιγά σιγά οι συνθήκες.