นึกถึงสมัยเด็กที่แค่ได้กระดาษเอสี่มารีมนึงก็พอใจแล้ว ที่พอใจเพราะรู้สึกว่ามันวาด...

นึกถึงสมัยเด็กที่แค่ได้กระดาษเอสี่มารีมนึงก็พอใจแล้ว ที่พอใจเพราะรู้สึกว่ามันวาดแล้ว 'เหมือน' หนังสือการ์ตูนจริงๆ มากกว่าอุปกรณ์ปกติที่ใช้วาด (ซึ่งคือกระดาษสมุดเรียนหนังสือแบบมีบรรทัดแล้วพับครึ่งเอา) พอได้กระดาษเอสี่มา ก็จะใช้อย่างทะนุถนอมประหยัดมากเพราะกลัวหมด ส่วนปากกานั้นถ้าได้ปากกาลูกลื่นสีดำมาแทนปากกาสีน้ำเงินก็พอใจแล้วเหมือนกัน

ปัจจุบันกลายเป็นว่าช่างเลือก ช่างเสาะหา ปากกาปกติแท่งละ 35-40 บาทบางครั้งใช้แล้วไม่ชินมือ หรือสีก็ต้องใช้แท่งละ 100 บาท ซึ่งก็เลือกแล้วเลือกอีกอยู่นั่นแหละ โทนสีฟ้าก็มีหลายฟ้าเหลือเกิน ต้องฟ้าที่ถูกต้องเท่านั้น กระดาษยิ่งไม่ต้องพูดถึง ขาวอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีผิวสัมผัสที่ถูกใจด้วย และต้องลบแล้วไม่เป็นขุย ไม่เละเทะ ฯลฯ

ไม่ได้บอกว่าแบบไหนดีกว่ากัน เพราะการที่เลือกเป็นมันก็มีข้อดีของมัน เช่น ทำให้ได้งานที่ตรงกับที่คิดไว้ในหัวมากขึ้น แต่บางครั้งก็คิดถึงความไม่เรื่องมากของตัวเองในสมัยก่อนเช่นกัน

สุดท้ายแล้วฝีมือก็อาจจะสำคัญประมาณ 80-90% และอุปกรณ์ก็ทำหน้าที่เป็นเหมือนตัวสะท้อนฝีมือนั้นให้เห็นอีกที แน่นอนว่าอุปกรณ์ก็มีความสำคัญ เพราะถ้าอุปกรณ์ไม่ดี ก็อาจจะทำให้ทำงานลำบากขึ้น หรือต้องใช้เวลามากขึ้น แต่มันก็ไม่ได้สำคัญขนาดที่เวลาเห็นอะไรสวยๆ แล้วต้องสืบเสาะว่าเขาใช้กระดาษอะไรใช้ปากกาอะไรเพื่อจะต้องใช้ตาม

สำหรับเรา การใช้กระดาษหรือปากกา หรืออุปกรณ์ตามคนที่เราชอบนั้นมันก็ไม่ได้เลวร้าย มันเป็นการกำจัดข้ออ้างไปได้เปลาะหนึ่ง เราจะได้ไม่สามารถอ้างได้ว่าเราทำเต็มที่แล้ว แต่อุปกรณ์มาขัดขวาง ดังนั้นถ้าใช้แล้วพอใจ ก็ใช้ไป ก็เป็นทางหนึ่งที่เป็นไปได้เหมือนกัน