Felix, Net i Nika oraz Sekret Czerwonej Hańczy fragment #3

Przeszli cały korytarz na palcach, a towarzyszył temu dźwięk, jakby stepowali w kaloszach. Słychać było każde skrzypnięcie podeszwy, każde przesunięcie się Felixowego gadżetu w plecaku.

Gdy zatrzymali się przed kolejnymi drzwiami, jakby spod ziemi dobiegł bulgot czy też warczenie, a echo oczywiście to powtórzyło. Przyjaciele odruchowo przygarbili się.

— To ja — wyjaśnił Net. — Burczy mi w brzuchu.

— … uchu… — powtórzyło echo.

— Nie możesz się powstrzymać? — zapytał Nika.

— … się trzymać…

— Kolacja była pięć godzin temu.

— … sześć godzin temu…

Felix schował do plecaka noktowizor, a zamiast niego zapalił latarkę w najbardziej energooszczędnym trybie, w jakim się dało. Prewencyjnie psiknął smarem na zawiasy i odczekał kilkanaście sekund, po czym wolno otworzył drzwi. Korytarz zakręcał pod kątem prostym. Z oddali dobiegał przyciszony śpiew. Słów nie dało się zrozumieć, ale z pewnością były to głosy kobiet.

— Zakonnica to prawie jak ksiądz — szepnął znów Net. — Chyba się nadaje do przepędzania demonów.

— … demonów…

— Śpiewają, nie słyszą nas. — Wzruszył ramionami, widząc spojrzenie Niki. — Myślicie, że wiedzą o kozołakach dookoła?

— … dookoła…

— Może dlatego śpiewają — podsunęła Nika. — Może ten śpiew to modlitwy.

— … dla Litwy…

— Jakby mi dookoła domu chodziły takie stwory, to bym zaczął od zamknięcia zamków.

— … zamków…

— Z jakiegoś powodu nie wchodzą do środka.

— … wychodka…

— Zaraz, a może to jak w tym kawale z plażą, na której nie ma rekinów, bo się boją krokodyli. Znacie? A, spaliłem… Chodzi o to, że może tu w środku siedzi coś gorszego. Zabunkrujmy się gdzieś do rana.

— … barana…