Kim en Lei

Iedereen kent Kim Clijsters, de ravisante Limburgse atlete die vanaf haar zeventiende tot haar negenentwintigste meedraaide aan de top van de internationale tenniswereld. Maar wie kent Lei nog? Haar vader die haar op het einde van haar carrière ietwat nukkig leek af te schermen van de soms te opdringerige buitenwereld? Ik ken Lei van de historische wedstrijd van Thor Waterschei in 1983 tegen Paris Saint-Germain in de kwart finale van de Eufacup. Lei stond daar als een rots in de branding iedere aanval van de technisch betere Fransen af te slaan. Ik ken Lei van de overwinning van KV Mechelen tegen Ajax in de Europese finale van de beker der bekerwinnaars in 1988. Ik ken Lei als één der sterkhouders van het Nationale Belgische voetbalelftal dat in 1986 de halve finale behaalde in Mexico. Van zijn Gouden Schoen in 1988 en van zoveel andere heroïsche wedstrijden. Als Lei meedeed was ik gerustgesteld. Hij organiseerde zijn verdediging als een brok beweeglijk graniet en brak slechts uit als hij het veilig genoeg achtte. Na zijn indrukwekkende voetbalcarrière probeerde hij het als trainer. Dat ging hem minder goed af. Net als zijn generatiegenoot Jan Ceulemans, die ook met vallen en opstaan het vak leerde. Waarom wordt ons voetbal geleid door afstandelijke en betweterige zakenmannen en waarom krijgen de spelers die echt voetbaldoorzicht hebben geen zetel in het bestuur? Waarom worden zij als kanonnenvlees de loopgraven in gestuurd en krijgen ze bij mindere resultaten als eersten de bons? Zij zijn monumenten van ons voetbal en verdienen beter. Als ik de transfers bekijk die momenteel aan de gang zijn, zie ik dat sommige clubs in hetzelfde bedje ziek blijven. Investeren in goedkope buitenlandse subtoppers in plaats van in de eigen jeugd. Met mensen als Ceulemans en Clijsters in de bestuurskamers zou het niet waar zijn. Maar goed, Lei is er jammer genoeg niet meer. Ceulemans doet nog zijn ding als trainer van derdeklasser Cappellen FC. Zonde, zonde, zonde. Zulke mensen moesten voorzitter zijn.