Το οδοιπορικό ενός ξέφρενου 24ωρου

Η μέρα μου την Παρασκευή που μας πέρασε, ξεκίνησε πολύ νωρίς. 07.00 π.μ. χτύπησε το ξυπνητήρι μου και πετάχτηκα από το κρεβάτι, σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Ο χρόνος, περιορισμένος, με πίεζε. Έπρεπε να ετοιμάσω τον γιο μου για το σχολείο και αφού τον αφήσω, να επιστρέψω σπίτι για να αποχαιρετήσω τον άντρα μου, να ετοιμάσω τα πράγματά μου και να φύγω για τον Σταθμό Λαρίσης. Είναι πολύ δύσκολο να φεύγεις από το σπίτι σου, ν' αφήνεις πίσω σου τον άντρα και το παιδί σου και όλη μέρα τους σκεφτόμουν συνέχεια και μου έλειπαν τρομερά. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει με εκείνους που αγαπάς μέχρι τέλους;

Στις 09.30 π.μ., συναντήθηκα με την φίλη και συγγραφέα Μαρία Στεφάνου, η οποία με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό δέχτηκε να με συνοδεύσει στην πόλη της Κατερίνης για την παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι". Το τρένο αναχώρησε στις 10.18 π.μ. ακριβώς, χωρίς λεπτό καθυστέρηση και ακολούθησε μια διαδρομή σχεδόν 5 ωρών, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Η διαδρομή μεγάλη και όμως, όταν έχεις δίπλα σου όμορφους ανθρώπους όπως η Μαρία, οι ώρες σου γεμίζουν και περνάνε χωρίς καν να το καταλάβεις. Με συζητήσεις και γέλια, φτάσαμε στην Κατερίνη πριν καν το καταλάβουμε όπου και μας περίμενε ο εκδότης μου, Σάββας Προβατίδης.

Πρώτη μας στάση, το τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο Dion όπου φιλοξενηθήκαμε στην εκπομπή "Διόν επί Τύπου" με παρουσιαστή τον Ευγένιο Ολύμπιο, με τον οποίο είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα μπροστά από τις κάμερες και μπορώ να πω ότι ήταν μια ιδιαίτερη και συναρπαστική εμπειρία και ευχαριστώ πάρα πολύ για την φιλοξενία και τον χρόνο που μας αφιέρωσαν.

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στο κέντρο της πόλης και η αλήθεια είναι πως βρέθηκα αντιμέτωπη, με μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Δεν είχα ξαναβρεθεί στην Κατερίνη και έτσι, δεν περίμενα μια τόσο όμορφη πόλη που σφύζει από ζωή και που πιστέψτε με, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την Αθήνα. Περιπλανηθήκαμε για λίγο έτσι ώστε να μας ξεναγήσει ο Σάββας στην πόλη του και μετά, πήγαμε να επισκεφτούμε το βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ όπου και θα λάμβανε χώρα η παρουσίαση του βιβλίου μου. Έχω ονειρευτεί πολλές φορές πως είμαι ιδιοκτήτρια ενός βιβλιοπωλείου όμως αυτό που αντίκρισα, δεν πλησιάζει τα όνειρά μου, ούτε στο ελάχιστο. Ένας υπέροχος, νέος χώρος στην οδό Αβέρωφ 4, που χάρη στην τάξη και την ποικιλία του, σε προκαλεί να εγκατασταθείς εκεί μόνιμα.

Το κινητό μου χτυπάει και στην άλλη γραμμή, βρίσκεται η Ειρήνη. Μου λέει ότι έχει φτάσει στην Κατερίνη μαζί με τον άντρα της και την φίλη μας Αλεξία. Τρέχω να τις συναντήσω. Την Ειρήνη, την είχα γνωρίσει όταν είχε έρθει στην πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα. Την Αλεξία, αν και γνωριζόμαστε 2 χρόνια περίπου, θα την συναντούσα πρώτη φορά. Πιστεύετε πως υπήρξε αμηχανία; Καμία απολύτως! Πέσαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης σαν φίλοι που γνωριζόμασταν από τα παλιά και είχαμε απλώς, πολύ καιρό να βρεθούμε. Η οικειότητα και η αγάπη, δεν επηρεάζονται και δεν αλλοιώνονται από την απόσταση απλά, ενισχύονται ακόμα περισσότερο.

Πήγαμε για καφέ στο κέντρο της πόλης και η ατμόσφαιρα, ήταν κάτι περισσότερο από ζεστή. Συζητήσαμε για βιβλία, γι' αυτά που αγαπάμε, όπως ακριβώς κάνουμε και από το τηλέφωνο μόνο που πλέον, κάτι είχε αλλάξει. Ήμασταν μαζί! Πραγματικά μαζί... και αυτές οι στιγμές, είναι πραγματικά πολύτιμες και δεν θα τις αντάλλασσα με τίποτα. Λίγο αργότερα, ήρθε να προστεθεί και η Σοφία στην συντροφιά μας η οποία και είναι, όσο πληθωρική την φανταζόμουν. Όμως η ώρα περνάει πολύ γρήγορα... ειδικά όταν είσαι με ανθρώπους που αγαπάς! Ξεκινήσαμε με την Μαρία για το ξενοδοχείο προκειμένου να ετοιμαστούμε. Δύο γυναίκες στο ίδιο δωμάτιο που έχουν να παρευρεθούν σε μια σημαντική εκδήλωση. Αντιλαμβάνεστε τον χαμό που επικράτησε στη μισή ώρα που είχαμε στη διάθεσή μας και το χάλι στο οποίο εγκαταλείψαμε το δωμάτιο προκειμένου να μην καθυστερήσουμε.

Ξανά στο βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ όπου ο κόσμος, είχε αρχίσει από νωρίς να μαζεύεται. Πυρετώδεις ρυθμοί για τις τελευταίες ετοιμασίες και ο Σάββας... αγχωμένος ως συνήθως! Εκεί γνωρίζω την κυρία Μαίρη Ζαπουνίδου, εκπαιδευτικό και μόνιμο κάτοικο Κατερίνης η οποία και δέχτηκε την πρόταση του εκδότη μου, να παρευρεθεί στην παρουσίαση και να μιλήσει για το βιβλίο μου. Και ειλικρινά, το έκανε με τόσο όμορφο, αναλυτικό και εμπεριστατωμένο τρόπο που με συγκίνησε με το πόσο βαθιά κατανόησε το βιβλίο μου και όλα αυτά για τα οποία ήθελα να μιλήσω στον κόσμο. Είναι μεγάλη μου τιμή που βρέθηκε στο πλευρό μας και μας στήριξε και ένα ευχαριστώ, δεν είναι αρκετό για να το εκφράσει αυτό. Η κυρία Μαίρη, είναι ένας μορφωμένος και γλυκύτατος, δοτικός άνθρωπος και όποιος την γνωρίζει, μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι θέλω να πω.

Για την Μαρία Στεφάνου, δεν χρειάζεται να πω πολλά... τα έχω πει άλλωστε τόσες φορές. Απλά την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που για μια ακόμα φορά βρέθηκε στο πλευρό μου και μίλησε με τόσο όμορφα λόγια για μένα και το βιβλίο μου. Για τον εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη... τι μπορώ αλήθεια να πω; Το πιο μεγάλο ευχαριστώ του κόσμου, που πίστεψε σε 'μένα και με στηρίζει όσο δεν πάει άλλο. Μπορεί ώρες-ώρες να με οδηγεί στην τρέλα αλλά τι να κάνουμε, τον αγαπάω κι έτσι...

Και λίγο πριν μιλήσω, κάπου ανάμεσα στο πλήθος, διακρίνω την Αργυρώ... τη δικιά μου Αργυρώ. Την Αργυρώ που το πρόσωπό της γνωρίζω μόνο μέσα από φωτογραφίες, έστω κι αν τα τελευταία 5 χρόνια σχεδόν, ακούω τη φωνή της καθημερινά. Βλέπετε, η Αργυρώ μένει στη Βέροια, εγώ στην Αθήνα, μεγάλη η απόσταση που μας χωρίζει. Και όμως, τώρα που δόθηκε η ευκαιρία, ταξίδεψε μαζί με τον αρραβωνιστικό της τον Σάκη για να έρθει στην Κατερίνη και να με στηρίξει και πάνω απ' όλα, να μου προσφέρει την χαρά να την αγκαλιάσω και να της πω πόσο την αγαπώ.

Η προσέλευση του κόσμου, μεγάλη, ανέλπιστη και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που βρέθηκαν στο πλευρό μας για να μας στηρίξουν και ν' ακούσουν αυτά που είχαμε να πούμε. Σε μια εποχή που ο χρόνος είναι χρήμα, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να ξεκλέψεις έστω και μερικές στιγμές και ειλικρινά θέλω να ξέρουν πως με τίμησαν και με συγκίνησαν με την παρουσία τους και την θερμή τους υποδοχή. Ελπίζω στο μέλλον να τα ξαναπούμε και να μιλήσουμε, για νέες ιστορίες.

Η παρουσίαση, τελείωσε μέσα σε ένα κύμα παραζάλης. Από τη μία στεναχωριόμουν που ήμουν μακριά από την οικογένειά μου από την άλλη, ήμουν τρομερά χαρούμενη που βρισκόμουν ανάμεσα σε τόσο υπέροχους ανθρώπους, σε φίλους που δεν λογαριάζουν τι θα πει απόσταση. Και έτσι, έφτασε η ώρα της βραδινής μας εξόδου. Όχι... μην φαντάζεστε κραιπάλες... Καλό φαγητό και καλή μουσική, είναι αρκετά για να συνοδεύσουν μια ήδη υπάρχουσα καλή διάθεση και να συνοδεύσουν τα γέλια, τα πειράγματα και τις συζητήσεις. Και η ώρα πάει 01.00 π.μ. Πρέπει σιγά-σιγά να φύγουμε. Και μα το θεό, είναι τόσο δύσκολος ο αποχωρισμός, τόσο λίγες οι ώρες που έχουμε μαζί και τόσα πολλά αυτά που θέλουμε να πούμε. Η Ειρήνη δε, με έχει αγκαλιάσει και κανείς δεν μπορεί να την ξεκολλήσει από πάνω μου. Είπα πως την αγαπώ;

Αποχωριστήκαμε με τα χίλια ζόρια και επιστρέψαμε με τη Μαρία στο ξενοδοχείο. Βάζουμε πυτζάμες και αποφασίζουμε να σουλουπώσουμε λίγο το χάος που έχουμε το θράσος να αποκαλούμε δωμάτιο. Τακτοποιούμε όπως-όπως τις βαλίτσες μας, ξαπλώνουμε και αφήνοντας την υπερένταση της ημέρας να φύγει από το σώμα μας, παραδινόμαστε στον ύπνο κατά τις 02.30 π.μ. Και τι έκπληξη! Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 06.30 π.μ. κι εμείς, το καταριόμαστε που δεν μπορούσε να περιμένει λίγο ακόμα. Τι να κάνουμε... σηκωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε άρον-άρον, αφήνουμε το κλειδί του δωματίου στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και παίρνουμε ένα ταξί με προορισμό τον σταθμό του τρένου. Με έναν καφέ στο χέρι, επιβιβαζόμαστε στην αμαξοστοιχία για Αθήνα και όλη η κούραση που είχαμε, έχει απλά εξαφανιστεί. Η επιστροφή πραγματοποιείται ανάμεσα σε ακόμα περισσότερα γέλια και ομίχλη που καλύπτει τα πάντα στη διαδρομή και φτάνουμε στον Σταθμό Λαρίσης, πριν καν το καταλάβουμε.

Η μέρα, τελείωσε! Τώρα είμαι σπίτι μου, έχω αγκαλιάσει τον άντρα μου και το παιδί μου και αισθάνομαι ανακούφιση και ευτυχία που είμαι και πάλι κοντά τους. Όμως θα κρατήσω την ανάμνηση αυτής της μέρας στην καρδιά και το μυαλό μου γιατί πραγματικά, πέρασα υπέροχα και την μοιράστηκα, με πολύ σημαντικούς για μένα ανθρώπους. Σάββα, Μαρία, Ειρήνη, Αλεξία, Αργυρώ... σας ευχαριστώ... για όλα... και να ξέρετε ότι σας αγαπώ... πολύ!

http://giota-papadimakopoulou.blogspo...