Νέες Οδηγίες #51 Η Γαληνεμένη Πέτρα

 

Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι ο λίθος που στο λαιμό μου θα έδενα για να βυθιστώ αν.



Είναι μια πέτρα που τη
συναντάς σε όλα της γης τα πλάτη και τα μήκη.



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι είδος προς εξαφάνιση αλλά ούτε και προς εμφάνιση ουδαμώς.



Γιατί κρύβεται κάτω από
άγριους βράχους



Και πίσω από τεράστια
βουνά



Γιατί καμουφλάρεται μέσα
σε πετρωμένα δάση



Και βαστάει κάτω απ’ τις
κοιλιές των ελεφάντων για να μετακινηθεί.



«Κρύψου εδώ!»



«Φύγε από ‘κει,
πυροβολάνε στα τυφλά!»



«Φύγε από κει!»



«Ρε, θα σε δουν,



Ρε σούφυγε η μάσκα ρε!»



 



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι η πλάκα που σκαλισμένη θα έβαζα στον τάφο μου αν.



Είναι μια πέτρα που
ψάχνουν όλοι της γης οι φιλοσοφημένοι και δεν βρίσκουν.



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι τεράστια και θεόρατη αλλά ούτε και μικρή σαν πετραδάκι.



Γιατί τη σχηματίζουν των
ωκεανών τα θεόρατα κύμματα



και των ποταμών τα
ορμητικά νερά



Γιατί τη βαραίνει η
αντοχή εκατομμυρίων χρόνων



και κυλάει αιώνια με τη
φορά των ανέμων από όλα του ορίζοντα τα σημεία.



«Βάλε τη στολή που σου
ορίζει η Εταιρία ρε!»



«Μη βάζεις χέρι ρε στο
αφεντικό!»



«Ρε, σχόλασες ένα λεπτό
και τριάντα επτά δεύτερα αργότερα!»



« Όβερτάιμ, φίλε, ναι!»



«Ναι!»



«Ναι!»



«Όχι! Με το τσιγάρο που
κάπνισες κρυφά στην τουαλέττα



θα σε κυνηγούν οι
Ερινύες!»



«Θα σε κυνηγούν οι
Ενοχές!»



«Θα σε κυνηγούνε από τις
ειδήσεις!»



«Και από τα φυλλάδια στα
γραμματοκιβώτια!»



«Θα σε κυνηγούν τα λόγια
των φίλων, η άρνηση της γενεάς των Εξ!»



 



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
είναι το θεμέλιο του σπιτιού που θα έκτιζα αν.



Είναι η πέτρα που ενώνει
τα τούβλα με τα κεραμίδια των δημόσιων κτιρίων απανταχού.



Η γαληνεμένη πέτρα δεν
γκρεμίζεται με το υπόλοιπο κτίριο όταν πέσει, αλλά πάλι δεν φαίνεται.



Γιατί αλλάζει τα χρώματά
της κατά βούληση σαν χαμαιλέων



και σαν το σπάνιο χταπόδι



Γιατί διαλογίζεται σαν
άρτιος Βουδδιστής



και σαν ΤζένταΪ από τον
κόσμο που δεν θα συμβεί σου παρακρούει τη λογική.



«Μάλιστα κύριε!



Ναι, το έχω νοιώσει το
δακρυγόνο σήμερα.»



«Ναι, βεβαίως θα
ομολογήσω ενοχή.



Μάλιστα, εγώ έριξα την
πέτρα στον αστυνομικό που με πυροβόλησε.



Απλά εγώ σημάδεψα στα
πόδια του



Κι η άτιμη η γαληνεμένη
πέτρα εξωστρακίστηκε και τον πέτυχα στο κούτελο.



Λυπάμαι για το χαμό αυτό,
αληθινά λυπάμαι.»



 



Η πέτρα όμως θα μείνει στη χούφτα μου.