29.06.2025

Dat ik nauwelijks meer weet hoe mijn leven zich voltrokken heeft, dáár dacht ik aan. Ja, grofweg weet ik dat wel, maar heel veel details zijn me ontschoten. Las dat die vergeetachtigheid je leven draaglijker maakt. Dat zal, maar daar wil ik dan het plezier tegenover zetten dat herinneringen je óók kunnen geven.

Een jeugdherinnering die ik makkelijk kan oproepen betreft de eerste keer dat ik me alleen naar de kleuterschool begaf, zonder begeleiding van mijn moeder, lopend. Ik moet vijf zijn geweest. Vanuit de woonkamer – wij woonden drie hoog aan de Haagse Valkenboskade – kon je de kleuterschool in de straat aan de overkant zien liggen. Om de gracht te passeren moest ik een nabije brug over. Mijn moeder kon mijn gang vanuit de woonkamer blijven volgen en dat deed ze dan ook. Ik zie haar nóg achter het raam staan en zwaai, zo trots als een aap.

Elke verklaring waarom nou juist dít mijn vroegste herinnering is komt me als hoogst speculatief voor. Het geheugen is een zeer eigenzinnig en autonoom opererend vermogen. Aan wat wel en niet wordt bewaard of kan worden opgeroepen ligt geen ordening ten grondslag die als zingevend zou kunnen worden bestempeld. Maar deze herinnering geeft wel vorm aan mijn levensgeschiedenis.