அமெரிக்கா(னா)விலிருந்து அடிசெ எழுதிய அடுத்த புனைகதை

சிமாமண்டெ அடிசி விருது பெறாவிட்டாலும், சரவணன் Saravanan Manickavasagam சொல்கிற மாதிரி ஓர் இலக்கிய சூப்பர்ஸ்டார்..

அவரது மூன்றாம் நாவல் டெத் கவுண்ட் நூலை அடுத்துப் படிக்க வேண்டும். அடிசியின் இரண்டாவது மெகா நாவலான அமெரிக்கானா பற்றி என் அல்புனைவு வாதவூரான் பரிகள் நூலில் இருந்து –

அமெரிக்கானா
————————
கருப்பர் இனம், ப்ரஸீலிய காஃபிக் கலர் இனம், மஞ்சள் சீனர் இனம் என வேறுவேறு இன புனைகதை எழுத்தாளர்களின் வாழ்க்கை வரலாறு அடிப்படையிலான புதினங்கள் ஏதும் சோடை போனதில்லை.

இவற்றின் பொதுவான கதையாடலை சிக்கலெடுத்துப் பார்த்தால் நேர்கோடாக இப்படி வரலாம் – மறு நாட்டில் பொருள் தேடிக் குடியேறிய கதை சொல்லி பங்கு பெற்ற நிகழ்வுகளாகக் கதை முன்னேறி, ஒரு கட்டத்தில் வாழ்க்கை குறித்த தரிசனம் கிடைத்து போதும் இது என்று சொந்த பூமிக்குத் திரும்பப் புறப்படுவதோடு கதை முடியும்.
சிமாமண்டா-வின் நாவல் அமெரிக்கானா இந்த இடத்தில் தொடங்குகிறது.

சிமாமண்டா எங்கோஸி அடிசெ, கருப்பர் இன உரிமைப் போராளி, வெகுவாக வாசிக்கப்படும் ஆங்கில எழுத்தாளர், பிரபல பெண் எழுத்தாளர், ’எல்லோரும் ஃபெமினிஸ்ட் ஆகணும்’ என்று முழக்கமிடும் பெண்ணிய வாதி, மனித உரிமைப் போராளி என்று மாய மேலங்கிகள் அணிந்து ஸ்வயம் தொலைந்த கால-இட வெளியில் space time continuum சத்தியம் தேடும் சக மனுஷி என்பது பொருள் மற்றும் விஷய கனமான இந்த நாவலில் வெளியாகிறது.

நைஜீரியாவிலிருந்து அமெரிக்காவில் குடியேறி கல்லூரிப் படிப்பை நிறைவு செய்யும் இஃபமேலு என்ற இளம்பெண் தான் அமெரிக்கானா நாவலின் உயிர்ப்பிடிப்பான கதை சொல்லி. நான், எனது என்று தன்மை ஒருமையில் நாவல் எந்தத் தடங்கலுமின்றி நகர்கிறது.

இப்படித் தன் கதை சொல்வதான மாயப் புனைவு இழைகளை ஊடும் பாவுமாகச் சேர்த்து நெய்யும்போது பாத்திரப் படைப்பு சகல கல்யாண குணங்களோடுமுள்ளதாகத் திகழ வேண்டியதில்லை. சூப்பர் மார்க்கெட் வரிசையில் பின்னால் நின்று தேகம் பருத்த கதை சொல்லியை உடல் விமர்சனம் செய்கிற யாரோ, ரயிலில் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கையில் வடிய விட்டுக்கொண்டு ஐஸ் க்ரீம் சாப்பிடும் அந்நியன், விமானத்தில் அடுத்த இருக்கையில் அமர்ந்து கருப்புக் குழந்தையை தத்து எடுக்கும் வெள்ளை அமெரிக்கன் பற்றிப் பேசுகிற கம்பெனி மானேஜர் இப்படி கண்ணில் படும், ஒரு நிமிட பேச்சு நடத்திப் போகும் பலரும் நாவல் கதாபாத்திரங்களாக மின்னி மறைகிறார்கள். அந்த கம்பெனி மேனேஜர் உண்மையாகவே கருப்பினக் குழந்தையைத் தத்தெடுத்தவர் என்று பின்னால் வரும்.

இவர்களில் சிலர் நீண்ட காலம் சென்று மறுபடி இஃபமேலு வாழ்க்கையில் குறுக்கிடும் சுவாரசியமும் கொண்ட கதையாடல் அமெரிக்கானா நிகழ்த்திப் போவது.

தன்மை ஒருமையில் எழுதப்பட்ட ஆதிகதை எது என்று தெரியவில்லை. அந்தக் கதைசொல்லி எழுத்தாளன் தான் என்று பரவலாக நம்பிய ஆதிவாசகன் இன்னும் பல பிரதிகளாக உயிர்த்திருக்கிறான்.

’நான் இஃபமேலு இல்லை. அவளாக இருந்திருந்தால் என் வாழ்க்கை சுவாரசியமாக இருந்திருக்கும்’ என்று சிமாமண்டெ விவரம் சொன்னாலும் விளக்கம் கேட்கிறவர்கள் கேட்டபடிதான் இருக்கிறார்கள். எழுத்தாளர் விரல் சுண்டி நாவலில் வரும் இன்னொரு கதாபாத்திரத்தைக் காட்டிச் சொல்கிறார் – ’இந்த பாய் ஃப்ரண்ட் தான் நான். நான் பெண் அவன் ஆண் என்றாலும் அது அப்படித்தான்’.

பாய்ஃ ப்ரண்ட்டுக்குப் பஞ்சம் இல்லாத கதை இது. பதின்ம வயதில் சிநேகிதனும் உடலுறவும் கிடைக்கும் இஃபமேலு அதற்கு அப்புறம் எத்தனையோ பேரோடு உறவு கொள்கிறாள். அவர்கள் மூலம் கிட்டும் நிதர்சனம் கருப்பினம் என்பது ஒற்றை இனப் பகுப்பு இல்லை. அமெரிக்கக் கருப்பர்கள் மற்ற நாட்டு, பிரதேசக் கருப்பர்களை விட சமூகரீதியில் மேம்பட்டவர்கள். பிரஞ்சு பேசுகிற நைஜீரியக் கருப்பர்கள், கரிபியன் கருப்பர்கள், இதர ஆப்பிரிக்கக் கருப்பர்கள் என்று colour gradation மற்றும் மொழி, சமூகம், நாட்டு அடிப்படையில் வேறுபடும் கருப்பர்கள் உண்டு. It would be an interesting exercise to profile all of them.

நைஜீரியப் பெருநகர் லாகோஸிலிருந்து இங்கிலாந்து வழியாக அமெரிக்கா வந்து, நடுத்தர வர்க்க்க தம்பதியர் இல்லங்களில் குழந்தை பார்த்துக் கொண்டு வரும் வருமானம் குறைவுதான் எனினும் மிச்சம் பிடித்து நைஜீரியாவில் அம்மா அப்பாவுக்கு மாதாமாதம் அனுப்பி வைக்க இஃபமேலுவுக்கு முடிகிறது.

இதனிடையே இஃபமேலு இண்டர்நெட்டில் ஏற்படுத்திய ப்ளாக் ஏகப் பிரசித்தி அடைகிறது. அதன் மூலம் வருமானமும் உயர்கிறது. ஒரு அமெரிக்க வெள்ளையர் மூன்று வருட சிநேகிதனாகக் கிட்ட, கல்யாணமின்றிக் கூடி வாழ்கிறார்கள் இருவரும்.

அவனுக்கு இன்னொரு வெளுத்த அமெரிக்கப் பெண் சிநேகிதம் கிட்டுகிறது. இஃபமேலுவுக்கு அது தெரிய வர, வெறுத்துப்போய் நைஜீரியா திரும்புகிறாள். அவளுடைய முதல் – பதின்ம வயது சிநேகிதன் தன் குடும்பத்தைப் புறக்கணித்து இஃபமேலுவுக்கு மறுபடி சிநேகிதனாக, அடுத்த கூடியிருந்து வாழ்தல் தொடங்குகிறது. அமெரிக்கானா கதை நடக்கும் பாதை இது.

கேமிரா பார்வையும், staccoto சொல்லாடலுமாக நாவல் முன்னால் போகிறது. பெண்களுக்கு முடி சீர் செய்யும் சலூனுக்கு இஃபமேலு ஒரு வெப்பமான பகல் நேரத்தில் டாக்சியில் போய்க் கொண்டிருக்கிறாள். டாக்சி ட்ரைவர் ஒரு மத்திய வயது நைஜீரியர். அவர் பெயர், வாழ்க்கை பற்றிய அவரது கண்ணோட்டம், இஃபமலுவோடு அவர் நைஜீரியா பற்றிப் பகிர்ந்து கொண்டது என்று நகரும் டாக்சி, முடி திருத்தகம் வந்து நிற்கிறது.
அது அழுக்கான புறநகர்ப் பகுதியில் இருக்கும் திருத்தகம். வெள்ளைக்கார பெண்கள் தப்பித் தவறிக்கூட உள்ளே நுழைய மாட்டார்கள். அப்படியே புகுந்தாலும் ஆயிஷா சலூன், ஆமினா சலூன் போன்ற பெயர்கள் அவர்களைத் திருப்பியனுப்பி விடும்.

உள்ளே இரண்டு பெண்களுக்கு முடி திருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. சுவர் ஓரம் பழைய டெலிவிஷனில் ஏதோ ஒரு நைஜீரியத் திரைப்படம் கரகரவென்று ஒலி, ஒளி தகராறாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. படத்தில் கதாநாயகன் மனைவியை அடிக்கிறான். சுவரை ஒட்டி பழைய சோபாவில் முடிதிருத்தும் பெண்ணின் குழந்தை உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. அவள் டிவி சினிமாவில் ஒரு கண்ணும், உறங்கும் குழந்தை மேல் மற்றதுமாக வாடிக்கையாளர் முடியை சீராக்கிக்கொண்டிருக்கிறாள். ஜன்னலை ஒட்டி தூசி அடைந்து ரிப்பேர் ஆகி ஒரு ஏர் கண்டிஷனர் தட்டுப்படுகிறது. நேர்கீழே ஹேர் ட்ரையர் கிடக்கிறது. அதுவும் பழுதாகிக் கிடக்கிறது. கடை உரிமையாளினி என்று தோன்றும் மத்திய வயதுப் பெண்ணிடம் இஃபமேலு, ‘முடியைப் பின்னல் போடணும்’ என்கிறாள்.

நாவல் முழுக்க இந்தக் கதையாடலின் மூலம் வாசகரைக் கட்டிப் போடுகிறார் சிமமண்டெ. இஃபமேலு கதை முன்னேற முன்னேற, நம்ம அலமேலு போல் அவள் நமக்கு நெருக்கமாகிறாள். அவள் நைஜீரியாவில் இருந்து மறுபடி அமெரிக்கா திரும்புவாள் என்று ஏனோ எனக்குத் தோன்றிக்கொண்டிருக்கிறது.